Kiekje
 
 
 
afbeelding afbeelding
«  Aflevering 136: Over tegenvallende verkiezingsuitslagen en hysterische politici  »
 
Manon wordt ziek wakker en moet van Felix in bed blijven. Hij maakt ontbijt en daarna kijken ze samen naar de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Op het journaal is de demonstratie op de dam te zien naar aanleiding van de moord op Theo van Gogh.

“Shit.” Manon zakt terug in de kussens en kijkt op de thermometer. “38.2”
“In bed blijven dus.” Constateert Felix.
“Ik heb vanavond een vergadering in Stalte.” Jammert Manon. “Ik ben de voorzitter en het is een heel belangrijke vergadering.”
“Ze kunnen best zonder jou.”
“Maar ik moet morgen Carla en Albert naar Schiphol brengen.” Manon’s woorden monden uit in een luide niesbui. Ze rilt en gaat diep onder de dekens liggen.
“Jij gaat niemand weg brengen als je zo bent, bovendien zitten zij helemaal niet op jou te wachten met zo’n snotterige kop.” Felix kijkt haar streng aan. “Evelyn is er ook nog.”
“Maar...” weer een niesbui.
“Niks te maren. Je hoeft je trouwens niet te vervelen want je kunt heerlijk verkiezingsuitslagen kijken.” Felix zoekt CNN op. Manon kijkt met waterige ogen naar het blauwe en rode blokje rechts onderin. In het blauwe vakje staat 51% en in het rode 49%. Blauw voor Bush, rood voor Kerry.
“Jeetje, moet je kijken hoe dicht ze bij elkaar liggen.” Manon komt iets overeind. “Bush loopt zo te zien maar ietsje voor.”
“Slecht nieuws.” Bromt Felix. “Dan wordt het waarschijnlijk weer zo’n juridisch getouwtrek, net als vier jaar geleden. Het is geen goed signaal naar de wereld, dat een machtig land als de VS zijn verkiezingen ook niet goed kan organiseren." Hij gaat op de rand van het bed zitten en tuurt naar het scherm. "Mmmm... Zo te zien gaat het om Ohio. Als Bush Ohio niet wint, maakt Kerry zeker nog een goede kans.”
Op dat moment meldt de nieuwslezeres met het verkrampte, lachende gezicht dat Bush een niet meer in te halen voorsprong heeft in Ohio.
“Kijk eens.” Manon wijst naar het kaartje op het scherm. “Florida heeft Republikeins gestemd. Dat was toch altijd een democratische staat?”
“Wàs, ja. Dat ziet er niet best uit voor Kerry.”
“Het is vreselijk!” Manon voelt zich ellendig.
“Kom op!” Felix lacht haar uit. “Voor ons maakt het toch niks uit. En Kerry kan nog steeds winnen. Kijk," hij wijst naar het lachende hoofd van Kerry, “zelf gelooft hij er in ieder geval nog in.”
“Natuurlijk maakt het voor ons wel uit. De Amerikaanse verkiezingen zijn sinds de laatste jaren een belangrijke graadmeter voor de Europese politiek. Toen Clinton aan de macht kwam werden veel soortgelijke regeringsleiders gekozen. Nu Bush herkozen is heb je grote kans dat Balkje met zijn kabinet ook blijft zitten als er verkiezingen komen.”
“Dat zien we dan wel weer.” Zegt Felix luchtig.
“Wat ik niet begrijp,” Manon slaakt een diepe zucht, “dat al die mensen uit the country allemaal Bush hun stem hebben gegeven zodat hij nog eens vier jaar krijgt om hun land verder af te breken. Ik snap er echt niets van. Hun zonen zijn naar Irak gestuurd, veel van hen hebben huis en haard moeten verkopen voor een ziekenhuisopname, omdat de premies te hoog zijn geworden.” Ze krijgt een koortsige opvlieger door de opwinding. “Door op Bush te stemmen zorgen ze ervoor dat hun kinderen niet meer naar college kunnen en niet meer kunnen gaan studeren, laat staan een ziektekostenverzekering afsluiten. Ze hebben een staatsschuld van 400 miljard dollar en nog stemmen ze op deze bedrieger.”
“God’s own country.” Geeft Felix als eenvoudige verklaring.
“Wat heeft dat er mee te maken?”
“Bijna de helft van de Amerikanen gelooft echt dat hun land uitverkoren is om door God beschermd te worden. En God heeft Bush, met zijn traditionele normen en waarden, uitgekozen om het land te leiden. Meer dan veertig procent gaat daar nog naar de kerk. Bij hen is het emotionele contact met God heel belangrijk en Bush speelt daar handig op in. Hij positioneert Kerry als een intellectueel en die worden door de boerenbevolking als zeer bedreigend ervaren. Bovendien is Kerry ook tegen wapenbezit en dat maakt hem in de ogen van de conservatieven uit het midden van Amerika natuurlijk een enorme softie. En een softie kan natuurlijk niet de war on terror leiden. Blijkbaar heeft dat alles zwaarder gewogen dan hun economische welzijn.” Felix staat op.”
Hij gooit de afstandsbediening op het dekbed. “Ik ga even verder met het ontbijt.”
Manon kijkt nog een keer naar de overwegend blauwe overzichtskaart van de Verenigde Staten, alleen de oost- en westkust zijn rood, behalve de Carolina’s en Florida en zapt dan verveeld langs de kanalen waar vrijwel overal uitslagen van de verkiezingen te zien zijn. Ze blijft even hangen bij een reclame van een auto, die in een Aziatisch land, op hardhandige wijze wordt getransformeerd tot een peugeot en zapt weer door naar Nederland 1, waar het journaal net het verkiezingsonderwerp afrondt.
Wij houden u op de hoogte.” Zegt de nieuwslezeres. “Duizenden mensen hebben gisterenavond geprotesteerd tegen de moord op de cineast Theo van Gogh.” Er zijn beelden te zien van drommen mensen met serieuze gezichten in alle soorten en maten. Blank, zwart, hoofddoek, oud, jong, man, vrouw, baard, burkha. Ze dragen spandoeken en fakkels en lopen met fluitjes, pannendeksels en trommels. Het is een lawaai van jewelste. “De Amsterdamse burgemeester Job Cohen heeft opgeroepen dat er veel kabaal moet klinken om duidelijk te maken dat dit niet kan.” Zegt de nieuwslezeres.
“Oh ja,” Felix zet een glas sinaasappelsap, een kop koffie en een boterham op Manon’s nachtkastje. “Dat was ik in de euforie helemaal vergeten. Theo.”
“Hij zou het toch niet mooier hebben kunnen bedenken voor zichzelf.” Manon knikt naar de sombere, lawaai makende mensenmassa. De Dam is stampvol. “En zelfs Pim is er bij.” Ze kijkt naar het wassen beeld van Pim Fortuyn dat zwijgend over de massa uit kijkt, de handen in onmacht geheven. Het beeld verspringt naar burgemeester Job Cohen die achter een microfoon staat. “Theo van Gogh noemde mij een slappe zak die zich door geitenneukers laat misleiden.” Zegt hij. “Maar ik kon die kritiek wel hebben. Hij maakte met veel mensen ruzie, ook met mij. En dat mag in dit land!
Er wordt geklapt. Het beeld verspringt naar de minister van Vreemdelingenzaken, eveneens achter een microfoon. “Ik kende Theo steeds beter. Rita, zei hij, hou je rug recht. Maar denk ook aan jezelf en aan de mensen.”
“Die probeert er ook weer een slaatje uit te slaan.” Felix schudt zijn hoofd.
“De verdachte van de moord op de zevenveertigjarige Theo van Gogh heeft volgens ministers Donner en Remkes mogelijk gehandeld ’uit radicaal islamitische overtuigingen’.” Leest de nieuwslezeres.
“Nou, nou.” Zegt Felix geërgerd. “Waarom zeggen ze dat nou? Laat ze eerst eens kijken of het waar is. Het geeft alleen maar ruimte voor speculaties.”
De 26-jarige verdachte van de moord heeft gisteren op het lichaam van de regisseur een brief achtergelaten met teksten waarin wordt opgeroepen tot de islamitische heilige oorlog. Zelf droeg hij een afscheidsbrief bij zich. Beide teksten worden beschouwd als aanwijzingen voor het vermoeden dat de man handelde vanuit een radicaal-islamitische achtergrond. Betrokkenen bij het onderzoek hebben dat vanochtend bevestigd. Het openbaar ministerie in Amsterdam wilde vanochtend geen mededelingen doen over de aard en de inhoud van beide brieven.”
“Spannend.” Manon neemt gulzig een grote slok sinaasappelsap. “Wat zou erin staan?”
“Dat horen we vast nog wel. Hopelijk gaat het niet uit de hand lopen. Het lijkt wel of iedereen hysterisch is geworden. Ik hoorde net Van Aartsen op de radio zeggen dat we sinds 1940 niet meer zulke vijanden hebben gehad. En dat ze onze samenleving willen vernietigen.”
“Nou ja!” Manon kijkt met waterige oogjes naar de lichtpilaar bij het plafond. “Dat noem ik pas olie op het vuur gooien. En wie zijn dat dan wel, onze vijanden? De moslims?”
“Ik denk dat hij de radicale moslims bedoelt.” Felix kauwt een stuk brood weg, “Maar dan heb je het over hooguit een paar procent."
"En er hoeft maar een gek tussen te zitten die gaat schieten.”

Gepubliceerd: 03-11-06. Vond plaats op: 03-11-04. Tags:  politiek buitenland ; regisseur ; terrorisme ; Verenigde Staten ; verkiezingen ;