Kiekje
 
 
 
afbeelding afbeelding
«  Aflevering 137: Over moralistische leiders en haatzaaiende gebedsvoorgangers  »
 
Guus komt thee drinken bij Manon en ze praten over Bush die de Amerikaanse presidentsverkiezingen gewonnen heeft. Guus meent dat Amerikanen een moralistische aanvoerder willen om de oorlog tegen het kwaad te leiden. Hij denkt dat dat in Nederland misschien ook geen kwaad zal kunnen geschien de huidige ontwikkelingen na de moord op Van Gogh. (...)

“Manon, je ziet er belabberd uit.” Guus kijkt Manon onderzoekend aan.
“Dank je.” Manon lacht geforceerd. “Dat had ik nou net even nodig.”
“Nou ja.” Zegt hij met een licht schuldige klank in zijn stem. “Het is echt zo.”
“Ik heb een fikse verkoudheid achter de rug.” Manon kijkt even in de spiegel in het halletje. Guus heeft gelijk, ze ziet bleek en heeft rode vlekken van het snuiten onder haar neus. Haar licht gezwollen ogen staan flets. Ze haalt haar schouders op en gaat Guus voor naar de keuken.
“Het is toch wel weer over?” Vraagt hij terwijl hij haar een papieren zakje overhandigt.
“In ieder geval ben ik het besmettingsstadium voorbij, als je dat bedoelt.” Manon maakt het papieren zakje open. “Appelflappen, lekker. Zal ik ze even opwarmen in de oven?”
“Dat is helemaal verukkelijk.” Guus wrijft in zijn handen en gaat zitten.
“Hoe gaat het nou?” Manon draait zich om voor het aanrecht.
“Ik zou liegen als ik zei dat het niet beter ging. Ik mis Go nog steeds elke dag, maar ik kan nu weer naar de leuke dingen kijken. Ik heb zelfs besloten naar Azië te gaan voor een paar weken.”
“Jij? Met wie?”
“Alleen.” Zegt Guus triomfantelijk. “Ik moet er toch eens doorheen."
“Maar Azië.... je houdt helemaal niet van verre reizen.”
“Thailand moet erg mooi zijn.” Zegt Guus aarzelend. “Ik heb het nog maar niet aan mijn moeder verteld. Die krijgt vast een harverzakking als ze het hoort. Hoe is het eigenlijk met jou moeder?”
“Die begint langzaam op te knappen van de chemo. Ze zijn gisteren naar Florida vertrokken.
“Ah, de Republikeinse staat.” Guus glimlacht.
“Felix zegt dat elk volk de president krijgt dat het verdient.” Zegt Manon schouderophalend. Ze schept losse thee in een papieren zakje, sluit het met een paperclip en doet het in de theepot. “Maar het is wel jammer dat Kerry zo snel zijn verlies heeft toegegeven.”
“Ik vind het juist verstandig. Zoals hij zei moet de uitkomst bepaald worden door de kiezer, niet door juridische gevechten. Ik geloof niet dat Amerika gebaat is bij een oeverloze touwtrekkerij zoals vier jaar geleden en bovendien was Kerry niet in de positie om een lange procedure te eisen. Dat kan alleen maar als hij aannemelijk kan maken dat hij een reële kans op de overwinning heeft.”
“Ik was ontroerd door Kerry’s eindtoespraak.” Manon schenkt thee in de kommen en giet er voor allebei een flinke plons melk in. “Had hij maar eerder dit soort toespraken gehouden, het houtenklazerige was er ineens helemaal af.”
“Dat was hetzelfde met Al Gore vier jaar geleden.” Herinnert Guus zich. “Die werd ook ineens mens aan het eind van zijn campagne.”
“En toch heeft Bush weer niet op een eerlijke manier gewonnen.” Manon kan het nog steeds niet uitstaan.
“Hoezo?”
“Er waren weer problemen met stemcomputers. Dit keer in Ohio. Wel heel toevallig dat het weer precies in een staat gebeurd, waar het zo spannend was. En weer in het voordeel van Bush. Het heeft hem duizenden extra stemmen opgeleverd die niet eens bleken te bestaan. Ik blijf het raar vinden dat zoiets mogelijk is bij zulke belangrijke verkiezingen.” Manon legt de appelflappen op schoteltjes.
“Maar er is ook nog goed nieuws.” Guus roert in zijn thee die langzaam grauw wordt van de melk. “De Californiërs hebben positief gestemd over het embryonale stamcelonderzoek.”
“Is dat zo?” Manon kijkt hem verrast aan. “Wat geweldig. Dat zal een klap zijn voor Bush, want die wilde dat absoluut niet.”
“En Florida verhoogt het minimumloon met een dollar per uur. Het ligt nu net boven de 6 dollar, dus nog geen vetpot, maar toch. Maar...” Guus steekt zijn vinger op. “In die mooie staat waar jullie altijd naar toe gaan hebben ze de privacy-rechten voor minderjarige meisjes afgeschaft, wat bijvoorbeeld inhoudt dat ouders een beslissende stem hebben over een abortus.”
“Dat hou je toch als de gouverneur een broertje van Bush is.” Manon haalt haar schouders op. “Weet je wat ik een eng idee vind? Dat Bush nu de rechters mag benoemen omdat hij een meerderheid in de Senaat heeft. ”
“En waarschijnlijk ook in het Hooggerechtshof, want die opperrechter schijnt behoorlijk ziek te zijn.” Zegt Guus bezorgd.
“Jakkie, dan komt ook de rechterlijk macht in conservatieve handen.”
Ze drinken zwijgend hun thee. Hoewel het pas vier uur is begint het al te schemeren buiten. Manon steekt de waxinelichtjes aan die op tafel staan.
“Toch hebben de Amerikanen blijkbaar vertrouwen in Bush als moralistische leider in de oorlog tegen het kwaad.” Guus speelt met de ring op de glazen schaal van Manon’s zelfgefabriceerde mistmachine. “Het geeft in ieder geval wel aan hoe bang de mensen zijn sinds de aanslag op de Twin Towers. Bush’ krachtige taal geeft hen het gevoel dat hun veiligheid onder zijn bezielende leiding gewaarborgd is. En misschien is dat ook wel zo.”
“Hoe kom je daar nou bij?” Manon is onaangenaam verrast door deze wending in het gesprek.
“Nou, als je kijkt hoe het hier gesteld is.” Hij kijkt haar uitdagend aan. “Wat hebben wij nou bereikt met onze softe tolerante samenleving? Er lopen moslims rond in lange soepjurken met wilde baarden en als het ze zo uitkomt dan schieten ze iemand neer die hen beledigd heeft.”
“Nou, ze....” Zegt Manon gereserveerd. “We hebben het hier wel over een enkel ontspoord individu.”
“Ze moeten alle moskees sluiten waar haat gepredikt wordt. Neem nou die Al-Tawheed moskee in Amsterdam, waar de moordenaar van Van Gogh regelmatig kwam. Die staat al jarenlang bekend om zijn oproepen tot geweld en radicalisme. Het is gewoon een broeinest van terrorisme, dat heeft Maxime Verhagen goed gezegd.”
“Daar los je op de lange termijn toch niks mee op.” Manon trekt geïrriteerd een stuk van haar appelflap. “Die imams gaan dan ondergronds, in huiskamertjes preken, en dan heb je er helemaal geen controle meer op.”
“Maar het is in ieder geval een gebaar. Die moskee wordt gefinancierd met geld van terroristen en indirect worden ze zelfs verdacht van banden met Al-Qaeda. In het moskeewinkeltje verkopen ze boeken waarin vrouwenbesnijdenis en het doden van homo’s gepropageerd wordt. Moeten we dat dan zomaar toestaan?”
“Dat is verboden lectuur.” Geeft Manon toe. “Maar die is ook verwijderd.”
“Boeken kun je verwijderen, maar die achterliggende ideeën kun je er niet mee uitbannen. Ik herinner me nog dat NOVA er een paar jaar geleden geheime opnames heeft gemaakt. Daarin wordt opgeroepen om het leven van mensen die niet in de islam geloven tot een ondraaglijke hel te maken."
“Je kan een gebedshuis natuurlijk niet zomaar sluiten. Dan moet er eerst sprake zijn van een strafrechtelijke veroordeling en dat is bij mijn weten nog nooit gebeurd bij de Al-Tawheed moskee. We hebben nog altijd vrijheid van godsdienst in Nederland. Als je dat zou doen, moet je ook de radicale christelijke kerken sluiten. Er zijn ook dominees en priesters die oproepen tot haat.”
“Helemaal mee eens.” Zegt Guus. “Het kan me niet schelen of het nou kerken of moskeeën zijn. Maar je mag niet met de bijbel of de koran in je hand mensen gaan vermoorden. Als er misbruik wordt gemaakt van onze grondrechten, moet je als overheid ingrijpen.”
“Maar je moet wel heel voorzichtig zijn en het heel goed uitleggen. En zo’n beslissing mag zeker niet worden genomen in een panieksituatie zoals nu.”
Op dat moment komt er een sms-je binnen op Manon’s mobieltje.
“Fadona.” Manon klikt op het berichtje om het te lezen. Donderdag 18 november Marokkaans ;) etentje met Sikhanysio (als ze weer opgedoken is). Kusjes Fadoon. P.s. het gaat alweer een stuk beter.
“Dat is fijn.” Mompelt Manon.
“Wat is fijn?” Guus kijkt haar vragend aan.
“Fadona was zo aangeslagen door de moord op van Gogh.” Legt Manon uit. "Ze werd op straat uitgescholden en bedreigd. Maar ze schrijft nu dat het weer een stuk beter gaat en dat ze een etentje heeft gepland voor mij en Sikhanysio, dat is een vrouw die samen met Hirsi Ali gewerkt heeft aan die film.”
“Submission? Wat spannend.”
“Er is niks spannend aan, want niemand weet dat zij eraan heeft meegewerkt. Hirsi Ali, die moet zich, als soldaat van het kwaad, echt zorgen maken. Zeker sinds die aan haar gerichte doodsbedreiging in die brief die aan Theo van Gogh vastgeprikt zat.” Manon klapt haar mobieltje dicht. "Leuk, alweer een etentje. Morgen een dineetje in het museum. Helen verzorgt daar de catering."

Gepubliceerd: 05-11-06. Vond plaats op: 05-11-04. Tags:  islam ; politiek buitenland ; terrorisme ; Verenigde Staten ; verkiezingen ;