Kiekje
 
 
 
afbeelding afbeelding
«  Aflevering 174: Over verloofde soulmates en gewipte billenknijpers  »
 
Manon, Felix en Kim liggen bij het zwembad aan de baai en praten over Lubbers die uiteindelijk toch gevallen is door de billenknijpaffaire van vorig jaar en de rechtzaak die in Alabama speelt over de in steen gebeitelde Tien Geboden. Kim leest in de Privé over het voorgenomen huwelijk van Charles en Camilla.

“Heb je nog iets van die mensen uit Texas gehoord?” Manon kijkt naar de wuivende palmbomen tegen de staalblauwe lucht boven de baai. Het waait hard, maar omdat het zo warm is, is dat niet onprettig. Ze kan zich bijna niet voorstellen dat half Nederland dicht gesneeuwd is.
“Ja, ze hingen maandagochtend direct aan de telefoon.” Zegt Kim. Ze is bezig zich in de factor dertig te zetten. “Ze hadden de lunch toch zo gezellig gevonden en ze vonden jullie zo aardig. Ik heb een cruise voor ze geboekt.”
“Kijk, dan heeft het nog nut gehad.” Zegt Manon tevreden. “Maar vast niet naar Europa.”
“Nee, naar Mexico.”
“Hij zal nooit de oversteek durven maken.” Zegt Felix. “Met al die demonen bij ons.”
“Hij is niet de enige, hoor. De meesten hier geloven ècht dat God Amerika heeft uitgekozen als het beloofde land en dat het hun taak is om het kwaad in de wereld uit te roeien.”
“Het leger van God moet sterk zijn om tegen de duivel te vechten.” Zegt Manon. “Op deze religieuze taak mag natuurlijk niet worden bezuinigd.”
“Je maakt daar nou wel grapjes over, maar voor veel mensen hier is het echt een serieuze zaak. Kom niet aan hun geloof. Wist je dat het Hooggerechtshof momenteel in een proces verwikkeld is of de Tien Geboden wel of niet in de openbare ruimte mogen hangen? Een hele toestand, want de meeste overheidsgebouwen wemelen ervan.”
“Amerika heeft toch ook een scheiding van kerk en staat?”
“Ja, officieel wel. In de Amerikaanse grondwet staat dat de overheid geen religieuze instellingen mag ondersteunen, maar je hebt zelf al gemerkt dat onder Bush de grens steeds meer aan het vervagen is. Dit akkefietje is gestart door een advocaat, die zich vreselijk ergerde aan een enorm granieten beeld bij een gerechtsgebouw in Alabama, waarin de tien geboden gebeiteld staan. Dat is natuurlijk ook heel extreem, meestal hangen ze gewoon ergens in een lijst in het gebouw, of staat de tekst ergens in gegraveerd.”
“Met dit proces willen ze natuurlijk de grenzen onderzoeken.” Zegt Felix.
“Ach, ik kan er persoonlijk niet zo mee zitten. Op onze dollar staat In God we trust en Thanksgiving is een nationale feestdag. Amerika is een religieus land met een zeer gelovige bevolking en dat weerspiegelt zich nou eenmaal in het dagelijks leven.”
“Als ze zich er dan ook eens aan hielden.” Zegt Manon licht geïrriteerd. “Ze zeggen bijna allemaal dat de tien geboden de basis vormen van hun doen en laten maar ik durf te wedden dat nog geen tien procent ze uit zijn hoofd kent. Erger je je daar nou niet vreselijk aan?”
“Het hoort er nou eenmaal bij.”
“Ik zou er verschrikkelijk opstandig van worden.”
“Dan moet je hier zeker niet komen wonen.” Kim pakt een Privé uit haar tas. “Heerlijk dat je een paar roddelbladen hebt meegnomen. Dat is toch de ultieme ontspanning. Kijk!” Ze houdt de cover omhoog waaop een foto van de Britse kroonprins en een oudere, blonde vrouw staat. In dikke, rode letters staat eronder: Charles en Camilla eindelijk samen? “Daar word je toch blij van?”
“Jij misschien.” Zegt Felix.
“Ik vind het fantastisch dat ze nu eindelijk gaan trouwen.” Kim kijkt naar het stralende gezicht van Prins Charles. “Die twee zijn soulmates, dat zie je zo.”
“Iedereen verdient een soulmate.” Felix werpt een liefdevolle blik op Manon. “Maar ik begrijp niet waarom hij er per sé mee wil trouwen. Daarmee strijkt hij zoveel Britten tegen de haren in. Ze wonen al jaren samen. Is dat niet genoeg?”
“Maar Camilla mag nooit mee naar officiële gelegenheden en het schijnt dat ze ook bij familiebijeenkomsten niet welkom is.”
“Of dat nou zo erg is weet ik niet.” Felix lacht.
“Ik heb altijd begrepen dat ze niet konden trouwen,” zegt Kim, “omdat de Anglicaanse kerk een huwelijk tussen gescheiden mensen verbiedt.”
"Niet meer. Maar het schijnt dat overspeligen niet met elkaar mogen trouwen. Dus hoe ze daar een mouw aan gaan passen weet ik niet."
“Ach, dat is toch niet meer van deze tijd.” Manon wappert het bezwaar luchtig weg. “Daar zal wel een oplossing voor zijn gevonden anders had Charles zijn voorgenomen huwelijk heus niet in de media gegooid.” Ze draait zich op haar buik. Vlak achter staat een ranke, bruine vogel op dunne, hoge pootjes, die zich net boven de enkelgewrichten verdikken waardoor het lijkt of hij een broekje aan heeft. Hij kijkt haar brutaal aan met zijn donkere kraaloogjes en vliegt haastig weg als, onder een oorverdovend gekrijs, zich een groep kleine papegaaitjes los maakt uit de palmboom die net buiten het hek van het zwembad staat. Ze zijn klaarblijkelijk geschrokken van een man die onder de boom staat. Als hij Manon’s blik vangt, krabt hij aan zijn kruis. “Jakkie. Kijk, een gluurder.”
Kim kijkt even op uit haar Privé. “Oh, slome Jerry.” Zegt ze verveeld. “Die staat er heel vaak. Volkomen ongevaarlijk. Hij doet niks, hij kijkt alleen maar. Je kunt beter dit soort figuren hebben dan die stiekeme billenknijpers zoals Lubbers. Die is nu gewipt trouwens.”
“Is Lubbers gewipt?” Manon komt overeind en kijkt haar zus verbaasd aan.
“Hebben jullie dat niet gehoord? Oh, toen zaten jullie natuurlijk net in New York. Er is hier ook niet veel aandacht aan besteed in het nieuws. Mijn oog viel er op omdat hij onze ex-premier is.”
“Heeft hij weer iemand gepakt?” Vraagt Felix geamuseerd.
“Dat moest er nog bijkomen. Nee, het ging nog steeds over die zaak van vorig jaar.”
“Ik dacht dat dat helemaal was afgerond?”
“Dat was ook zo maar een Engelse krant is naar buiten gekomen met het onderzoeksrapport. Daaruit blijkt dat Lubbers wel degelijk schuldig is aan seksuele intimidatie en machtsmisbruik.”
“Daar begrijp ik nou niks van.” Manon schudt haar hoofd. “Annan heeft dat rapport toch ook gelezen? Waarom heeft hij Lubbers er dan niet gelijk uit gegooid?”
“Annan geloofde in Lubbers. Hij houdt trouwens nog steeds vol dat niet bewezen is dat Lubbers handtastelijk is geweest. Hij heeft hem steeds het voordeel van de twijfel gegeven en liet hem blijven, tegen de aanbevelingen van het rapport in.”
“En waarom wordt hij dan nu wel gewipt?”
“Dat snap ik wel.” Zegt Felix. “Het is een slechte tijd voor de VN. Ze hebben natuurlijk net dat seksschandaal met die VN-soldaten in Congo en die smeergeldzaak van het Oil for Food-programma achter de rug. Dat is trouwens een heel wat smeriger zaakje dan wat Lubbers gedaan zou hebben.”
“Wat was dat ook al weer?” Vraagt Kim.
“De directeur van het Oil for Food programma heeft gezorgd dat er contracten werden gesloten met een bedrijfje dat weer eigendom was van Boutros Gali.”
“Dat was toch ook een VN-er?”
“Vroeger, ja. Nu heeft hij zijn eigen bedrijf flink verrijkt dankzij zijn contacten bij de VN. En Saddam Hussein heeft er ook flink aan verdiend met zijn illegale olieleveringen. Het schijnt dat VN-medewerkers daarvan op de hoogte waren.”
“Het is toch wel erg.” Manon vertrekt haar gezicht. “Dat Oil-for-food programma was juist opgezet voor de bevolking zodat ze wat minder zouden lijden onder het handelsembargo tegen Saddam.”
“Er zijn altijd wel mensen die voor een paar kwartjes extra hun principes overboord gooien.” Zegt Felix. “Het schijnt dat ook Annan’s zoon erbij betrokken was. Maar dat wordt nog onderzocht. In ieder geval is Lubbers natuurlijk net de druppel geweest.”
“Geofferd als zondebokje om een imagoprobleem op te lossen?” Manon kijkt hem ongelovig aan.
“Iemand met zo’n hoge functie moet onberispelijk zijn.” Kim is keihard. “Anders ben je niet meer geloofwaardig, dus schadelijk voor de organisatie. Dan kun je beter vertrekken.”
“Ook als hij niks gedaan heeft? Hij zegt zelf dat hij alleen maar zijn hand vriendschappelijk om haar middel heeft gelegd.”
“Ja, hello! This is America.” Kim tikt met haar vuist tegen haar voorhoofd. “Hij had kunnen weten dat Amerikanen anders tegen dat soort familiaire omgangsvormen aankijken. Ik weet niet of je je de ophef over de borsten van Janet Jackson nog herinnert? Nee, Lubbers had gewoon zijn handjes thuis moeten houden.”
“Misschien wel.” Manon aarzelt even. “Maar die vrouw had ook wel direct wat mondiger kunnen reageren. Ze had ook gewoon kunnen zeggen dat ze niet van zijn intimiteiten gediend was of hem gewoon van zich afduwen. Waarom komt ze er pas vier maanden na het incident mee naar buiten? Dat maakt haar verhaal toch niet veel geloofwaardiger.”
“Soms is dat niet zo makkelijk.” Zegt Kim. “De VN is een strenge hiërarchische organisatie en misschien was ze bang voor haar baan.”
“Wat ik niet snap is dat die vrouw Lubbers koste wat kost aan de schandpaal wil nagelen.”
“Wat bedoel je?”
“Lubbers doet zijn werk verder uitstekend. Hij heeft meer geld losgekregen van regeringen dan wie dan ook en verdomd goed werk gedaan voor alle vluchtelingen. Ik begrijp niet waarom deze vrouw zoveel wrok koestert?”
“Misschien is ze nog steeds kwaad dat Annan hem de hand boven het hoofd heeft gehouden?”
“Of er is meer geweest tussen die twee.” Peinst Manon. “Boze tongen beweren dat die vrouw al problemen had voordat deze affaire speelde en dat Lubbers haar getroost zou hebben. Misschien heeft ze er meer achter gezocht dan hij haar kon geven?”
“Of er zijn collega’s die hem graag weg willen hebben.” Zegt Felix. “Dat lijkt me waarschijnlijker. Zo’n organisatie als de VN is vast, zoals bijna elke grote organisatie, een enorme slangenkuil. En een rapportje is natuurlijk zo naar de pers uitgelekt.”
“De Nederlandse regering zal er in ieder geval wel mee in haar maag zitten.”
Manon kijkt naar twee pelikanen die op de woelige golven van de baai drijven. Er komt een derde aanzeilen. Hij laat zich als een baksteen in het water vallen om even later weer boven te komen met een snavel vol water. “Je ontkomt in dit land gewoon niet aan christelijke symbolen in de openbare ruimte.”

PS. WASHINGTON, 27 JUNI 2005. Het afbeelden van de tien geboden in gerechtsgebouwen in de Verenigde Staten is een schending van de grondwettelijk vastgelegde scheiding van kerk en staat.
In andere openbare gebouwen is de afbeelding geen schending, mits ze kan worden gezien als een eerbetoon aan de Amerikaanse geschiedenis. Dat is de conclusie van twee uitspraken van het Amerikaanse Hooggerechtshof.
De eerste uitspraak betrof een twee meter hoog granieten monument in de tuin van het parlementsgebouw van Texas, het Capitool, met daarin de tien geboden gebeiteld. Het Hooggerechtshof oordeelde dat het monument grondwettelijk is; het kan worden gezien als ,,een historisch eerbetoon aan de juridische en religieuze geschiedenis van het land’’. Het hof verwees hierbij naar de fries in zijn eigen rechtszaal, waarop onder meer Mozes, Napoleon en Caesar staan afgebeeld.
De tweede uitspraak ging over ingelijste versies van de tien geboden in twee gerechtsgebouwen in Kentucky. Hier oordeelde het hof dat dit kan worden gezien als religieuze steunbetuiging door de overheid. Dit is een schending van de grondwettelijke garantie dat staat en kerk zijn gescheiden, omdat de afbeeldingen ,,hoofdzakelijk een religieus doel’’ hebben.

Gepubliceerd: 02-03-07. Vond plaats op: 02-03-05. Tags:  christendom ; Groot-Brittannië ; koninklijk huis ; misdaad en corruptie ; Verenigde Naties ; Verenigde Staten ; vrijheid van meningsuiting ;