Kiekje
 
 
 
afbeelding afbeelding
«  Aflevering 180: Over uitgebluste ministers en likkebaardende hyena’s  »
 
Tijdens het paasontbijt praten Felix en Manon met Evelyn en Matthijs over beschilderde eieren, halfdode pausen en hoe het nu verder moet met D66 nu de Eerste Kamer het plan voor de gekozen burgemeester afgeschoten heeft.

“Toch leuk dat ze dit nog steeds doen.” Manon kijkt naar het in rode uniformen gehulde fanfareorkestje, dat dapper door de motregen langs hen is gemarcheerd. Er lopen een paar kinderen achter aan.
“Dat hoort nou eenmaal bij Tweede Paasdag.” Evelyn kijkt naar Joost, die vanuit het fietsstoeltje met grote schrikogen het orkestje nakijkt. “Tradities moet je in ere houden.” Ze draait haar fiets het garagepad op. “Hebben jullie de paus trouwens gisteren nog gezien op televisie?”
Manon knikt.
“Tragisch, hè? Dat urbi et orbi ging bijna niet meer. Je hoorde alleen maar wat gereutel. Volgens mij loopt het nu echt op zijn eindje met die man. Het schijnt dat de belangrijkste kardinalen al als hyena’s om hem heen sluipen.” Evelyn tilt Joost uit het fietsstoeltje en zet hem op de grond. “Het zou toch wel jammer zijn. Dan zullen we hem misschien nooit meer Bedaaankt vooor die bloemuh horen zeggen. Dat had toch wel wat.”
“Hij is nog niet dood.” Manon opent de deur naar de bijkeuken.
“Nee, en het is een taaie, hoor.” Evelyn trekt Joost zijn jasje uit. “Als je kijkt wat die man allemaal heeft doorstaan vind ik dat hij het nog goed doet. Een schotwond in zijn buik, darmkanker, meerdere botbreuken en dan nog die Parkinson. Het is bijna niet meer voor te stellen dat we hem de atleet van God noemden.”
Atleet van God? Johannes Paulus II?”
“Toen hij aan zijn ambt begon was hij heel sportief, hoor. Herinner je je dat niet meer? Hij roeide, ging skiën en heeft zelfs een zwembad in het Vaticaan laten aanleggen. Dat was heel bijzonder toen.”
“Nee, dat weet ik niet meer.
“Was het leuk?” Vraagt Felix. Hij zit met Bobbe op schoot aan de feestelijk gedekte ontbijttafel met de frisse, gele narcissen.
“Erg leuk...” Manon pakt een doosje uit haar tas en schuift het over tafel naar Evelyn, “maar inderdaad veel te lawaaiig voor Bobbe.”
“Voor Joost eigenlijk ook.” Evelyn zet Joost in zijn kinderstoel en maakt het doosje open. Er zitten een aantal fraai beschilderde eieren in. “Mooi zeg! Zelf beschilderd?”
“Nee, dat had natuurlijk wel gemoeten.” Zegt Manon verontschuldigend. “Te druk gehad.”
Joost strekt zijn handje uit naar een van de eieren. “Nee, die mag niet. Deze wel.” Evelyn zet een schaaltje met fijngesneden, gekookt ei voor hem neer. Maar dat wil hij niet. Hij strekt zijn armpje uit naar het roodgele ei. “Nee, Joost. Als je die eet krijg je verf in je buikje.”
“Nou, ja!” Manon kijkt haar verbouwereerd aan.
“Dan zouden ze die toch niet verkopen?” Felix pakt het doosje waar de eieren in gezeten hebben. “Dit product is geschikt voor consumptie.” Leest hij.
“Ik weet het niet.” Evelyn aarzelt. “Ik wil het eerst aan Matthijs vragen.” Ze kijkt op haar horloge. “Waar is hij trouwens?
“Ik heb hem nog niet gezien.”
“Verdorie! Hij zou er uit komen.”
“Wie zou er uit komen?” Matthijs komt fris gewassen en aangekleed de kamer in.
“We zitten met een dilemma.” Evelyn negeert zijn vraag. “Joost wil dolgraag zo’n geverfd ei, maar ik vertrouw het niet.”
“Het ligt eraan waar je ze mee beschilderd hebt,” Matthijs kijkt Manon vragend aan, “maar de meeste verf is wel veilig, hoor.”
“Ik heb ze niet geschilderd, ze komen zo van Albert Heijn.”
“Dan is het helemaal geen probleem. Een chocolade-ei geeft meer risico’s.” Stelt hij Evelyn gerust.
“Vooruit dan maar.” Evelyn geeft de inmiddels jengelende Joost het ei. Hij gaat er tevreden aan zitten pulken
“Kunnen we dan nu eindelijk gaan ontbijten?” Felix pakt een croissantje van de schaal.
“Ik hoorde net tijdens het scheren Boris Dittrich op de radio.” Matthijs gaat zitten. “Jullie gaan zeker wel naar dat D66-congres volgende week?”
“We zijn geen lid.” Zegt Felix.
“Oh?”
“Maar ik zit er wel over te denken om nog snel lid te worden.” Zegt Manon. “Ik vind echt dat D66 uit de regering moet. De gekozen burgemeester was een heel belangrijk onderdeel van het regeerakkoord en nou dit van de baan is moeten ze ook hun consequenties trekken. Anders zijn ze voor mij niet geloofwaardig meer.”
“Daar ben ik het helemaal niet mee eens.” Matthijs legt zijn mes neer en kijkt haar aan. “Als D66 er uit stapt valt het kabinet. Het laatste dat we nu kunnen hebben is dat er weer nieuwe verkiezingen komen. Je wilt toch niet dat dat populistische bloemkoolhoofd het visitekaartje van Nederland wordt?”
“Wilders?” Evelyn rilt. “Ik moet er niet aan denken.”
“Bovendien...” gaat Matthijs verder, “duurt het maanden voor we bestuurlijk weer een beetje op orde zijn, en dat kunnen we ons op dit moment echt niet permitteren.”
“Als ik met mijn lidmaatschap een bijdrage kan leveren aan de val van dit kabinet zal ik dat niet laten.” Houdt Manon koppig vol.
“Volgens mij hebben ze besloten dat ze mensen zoals jij willen weren.” Zegt Felix. “Nieuwe leden mogen niet mee stemmen.”
“Dan moet Hans van Mierlo het maar doen.” Zegt Manon opgewekt.
“Toch had ik niet echt verwacht dat de PvdA het in de Eerste Kamer zou blokkeren.” Evelyn schenkt koffie in.
“Ze hebben het aangekondigd.” Zegt Matthijs berustend.
“Ik dacht dat dat loze dreigementen waren.”
“Waarom hebben we eigenlijk zo’n wezenloos orgaan als de Eerste Kamer nodig?” Manon snijdt opstandig een hardgekookt ei in stukjes voor Bobbe.
“Ze moeten de wetten die de Tweede Kamer heeft vastgesteld toetsen en vervolgens aanvaarden of verwerpen.” Zegt Felix. “Ze moeten toezien op de kwaliteit van de wetgeving, maar ze mogen er niks in wijzigen of toevoegen.”
“Maar dat doen ze wel steeds vaker.” Zegt Matthijs. “In dit geval ging het nog helemaal niet om een wet, ze zijn namelijk niet tegen de gekozen burgemeester, maar tegen het invoeringstijdstip en over de taken die onder de burgemeester zullen vallen. Die wetsontwerpen zijn nog niet eens door de Tweede Kamer behandeld.”
“Zie je wel,” Manon prakt de stukjes ei met een vork, zodat het eigeel zich met het eiwit mengt. “Al die suffe gepensioneerde senatoren zijn onvoorspelbaar en onbetrouwbaar!”
“Maar wel machtig.” Zegt Felix. “En dat heeft Thom de Graaf onderschat. Hij was ook wel een beetje star in zijn opvattingen.”
“Beetje star?” Matthijs lacht. “Dat vindt ik een understatement. Hij wilde gewoon geen enkele concessie doen. Voor de PvdA was het belangrijkste struikelblok toch met name de, naar hun idee, te snelle invoering van de plannen. Als De Graaf had toegegeven dat het hier en daar ook wel een paar jaar later zou kunnen, was er niks aan de hand geweest. Nee, hij heeft zijn eigen graf gegraven.”
“Toch jammer dat hij ontslag heeft genomen.” Manon zet het schaaltje ei op de grond. “Ik mocht hem wel.”
“Ach, hij heeft niks meer te zoeken in het kabinet.” Felix kijkt naar Bobbe die nauwkeurig onderzoekt of ze het eiwit kan laten liggen. Als ze ziet dat dit een onbegonnen zaak is, begint ze met lange tanden te eten. “Al zijn plannen zijn afgeschoten en zelfs zijn eigen partij heeft hem uitgekakt. Het is goed dat hij op zoek gaat naar iets anders.”
“Burgemeester kan hij in ieder geval niet worden.” Zegt Matthijs.
“Hoezo niet?”
“Hij heeft ooit gezegd dat hij dat alleen maar zou doen als hij rechtstreeks door de bevolking gekozen zou worden.” Hij bukt zich en raapt een paar stukken ei van de grond. “Hè, Joost, niet zo knoeien, hoor.”
“Hij lust alleen het geel.” Constateert Manon. “Net als Bobbe.”
“Ik leg er wel een krant onder.” Evelyn pakt een Telegraaf van de stapel kranten en snelt de koppen. “Hoe vinden jullie het dat Bush is terug gekomen van zijn vakantie om die noodwet te ondertekenen die Terri Schiavo in leven moet houden?”
“Dat is niet gelukt.” Zegt Felix. “De rechter heeft zich godzijdank niet door hem laten beïnvloeden. En het heeft kwaad bloed gezet bij zijn eigen partij, want hij heeft gemorreld aan de Trias politica. De wetgevende macht mag zich absoluut niet bemoeien met de rechterlijke macht. Dat is heilig in Amerika.”
“Bush beroept zich juist op de heiligheid van het menselijk leven.” Zegt Matthijs. “Hij vindt dat belang groter dan de rechterlijke macht. Leg dat krantje nou onder die stoel, Eef.” Hij wijst naar de grond, waar alweer een paar stukken ei liggen.
“Dat zegt hij ook alleen maar om zijn eigen fundamentalistische achterban tevreden te stellen.” Evelyn heeft de krant neergelegd en gaat weer zitten. “Die hebben hem aan de macht geholpen en verwachten van hem een harde opstelling tegen euthanasie. Die arme man is voortdurend aan het schipperen tussen zijn partijgenoten en de christelijke conservatieven. Hij drijft met de geldstroom mee, maar zwemt er net hard genoeg tegenin om niet in gevaarlijk water te komen.”
“Het is anders wel een hypocriete schipperaar.” Zegt Felix. “Toen hij nog gouverneur was in Texas heeft hij een wet ingevoerd dat ziekenhuisbesturen een zinloze behandeling mogen stop zetten. Tegen de wil van de familie in. Aan de andere kant heeft hij in die tijd ook een aantal doodvonnissen bekrachtigd die juridisch zeer omstreden waren.”
“Ja, daar zeg je zo wat. Hoe kan iemand voor de doodstraf zijn en tegen euthanasie?” Evelyn trekt haar wenkbrauwen op. “Zo heilig is het menselijk leven blijkbaar niet voor hem.”
“Hopelijk kan die vrouw nu rustig dood gaan.” Matthijs houdt vragend zijn mok omhoog. “Is er nog koffie, Eef?”

Gepubliceerd: 28-03-07. Vond plaats op: 28-03-05. Tags:  christendom ; euthanasie ; politiek binnenland ; politiek buitenland ; Verenigde Staten ; voeding ;