Kiekje
 
 
 
afbeelding afbeelding
«  Aflevering 199: Over spirituele technologie en dictator’s op sterk water   »
 
Manon en Felix zijn op de Biënnale in Venetie en lopen daar Robin tegen het lijf, die als bijbaantje assistent is bij de Wave Ufo van de Japanse kunstenaar Mariko Mori. Hij heeft ook als suppoost bij de Biënnale in Praag gewerkt en heeft daar genoten van het beeld van Saddam Hussein op sterk water.

“Anderhalf uur wachten?” Felix wendt zijn blik van het bordje af en kijkt naar Manon. “Dat doen we toch zeker niet?”
“Het schijnt wel leuk te zijn...” Manon kijkt naar het grote, zacht glanzende UFO-vormige beeld dat midden in een grote zaal van het Arsenale staat. “Dan nemen we toch even de tijd om hier te rusten en onze broodjes op te eten?”
“Er zijn geen stoelen.” Moppert Felix.
“We kunnen tegen de muur in de rij gaan zitten.” Oppert Manon. “Net als die mensen daar.”
“Mmmm.” Felix kijkt nogmaals naar het beeld. “Het ziet er wel spectaculair uit.”
“Kom op dan.” Manon trekt hem mee.
Ze gaan naast de andere wachtenden op de grond zitten en kijken naar de magere man in de witte laboratoriumjas die bezig is elektroden op het gezicht van een mollige vrouw te plakken. Een meisje met blond piekhaar, eveneens gekleed in een witte jas, staat naast hem en kijkt toe.
“Joh...” Manon knijpt haar ogen tot spleetjes. “Dat lijkt Robin wel.”
“Wie?”
“Robin. Een kunstenaar uit Den Haag.”
“Waar?”
“Die man daar in die witte jas, die bezig is met die plakdingen.”
Felix schudt zijn hoofd. “Die ken ik niet.”
“Ja, hoor, het is Robin.” Zegt Manon als de man zich omgedraaid heeft. Hij laat zijn blik over de rij glijden en Manon zwaait enthousiast. Op zijn gezicht verschijnt een nadenkende frons als hij haar ziet, maar dan glijdt er een blik van herkenning over zijn gezicht en hij komt glimlachend op hen toelopen. “De Beatrix-fan.” Hij steekt zijn hand uit.
“Dit is Felix.” Manon wil opstaan, maar Robin laat zich al in kleermakerszit voor hen op de grond zakken en schudt Felix de hand. “Ook zo koningsgezind?”
“Bewaar me!” Felix lacht verontschuldigend.
“Wat doe jij hier nou?” Wil Manon weten.
“Zomerbaantje.” Robin grijnst zijn scheve tanden bloot.
“Ik dacht dat die spotprenten van jou zo veel geld opleverden?”
“Is ook zo, maar het leek me gewoon leuk om dit een keer te doen. Je ontmoet allerlei interessante mensen op zo’n Biënnale en er zijn slechtere plekken dan Venetië om een paar maanden door te brengen. Ik heb ook een poosje in Praag op de Biënnale gewerkt, maar daar had ik het gauw gezien. Ik had daar ontzettend vervelende collega’s hoewel ik daar wel een leuke plek had, bij dat kunstwerk van Saddam Hussein.”
“Deed die ook mee?” Manon kijkt hem verbaasd aan.
“Manon!” Felix schudt zijn hoofd.
“Nou ja, hij schrijft ook gedichten. Dus...”
“Het is een installatie mèt Saddam Hussein.” Robin strijkt door zijn vettige haar. “Hij drijft op sterk water in een groot aquarium.”
“Ik heb erover gelezen.” Felix trekt een plastik zak uit de rugzak. “Van Damien Hirst, toch?”
“Nee, van een Tsjechische kunstenaar, David Cerny. Hij heeft het werk wel gemaakt met een knipoog naar het werk van Hirst, want Saddan drijft in een soortgelijk aquarium en ziet er, net als de haai, levensecht uit. Hij drijft ook in eenzelfde houding. Maar het is toch anders. Hirst wilde met zijn beeld de processen van leven en dood zichtbaar maken maar Cerny is veel kritischer. Met het publiekelijk tentoonstellen van de dode Saddam Hussein stelt hij de Amerikaanse inval in Irak aan de orde en het proces tegen Saddam Hussein wat volgende maand begint.”
“Ik denk dat de Amerikanen de echte Saddam graag op deze manier zouden conserveren en als icoon van het kwaad een plekje geven in het Capitol.” Zegt Manon. “Ik herinner me nog de schaamteloze manier waarop ze hem te kijk hebben gezet nadat hij gepakt was.”
“Precies. Over dat soort dingen denkt Cerny ook na.” Robin spuugt al pratend een paar natte druppeltjes over Manon’s handen. “Het beeld sprak mij in ieder geval erg aan, want het is in feite ook een soort cartoon. En het riep veel reacties op, ik had daar leuke gesprekken met de mensen.”
“Hier heb je denk ik ook niet te klagen.” Manon kijkt naar de transparante, futuristische schijf die langzaam voor de ronde opening van de UFO wegschuift. “Daar komen je klanten trouwens weer.”
“Andrea mag het nu eens even helemaal zelf doen.” Robin maakt een gebaar naar het meisje in de witte jas die zich voorzichtig via de transparante traptreden naar de ronde opening begeeft. “Ik neem even lekker pauze.” Hij trekt een smoezelig, bruin zakje uit zijn witte jas. “Wafe Ufo is inderdaad ook een kunstwerk dat heel wat losmaakt.”
“Wat gebeurt er nou precies in dat ding?” Manon kijkt nieuwsgierig naar de man die door het blonde meisje uit de opening wordt geholpen. Hij heeft een licht verdwaasde uitdrukking op zijn gezicht. “Ik vind het best een beetje eng met die elektroden en zo.”
“Niks om je zorgen over te maken.” Robin trekt een vettig worstje uit het bruine zakje. “Die elektroden worden straks via een snoertje op een computer aangesloten.”
“En dan?” Manon is er niet gerust op.
“Je hersengolven worden dan door de computer vertaald in een visuele animatie.”
“Hoe werkt dat dan?” Vraagt Felix nieuwsgierig.
“Een ingewikkeld verhaal.” Robin zucht en neemt een hap van het vette worstje. “De meeste mensen nemen genoegen met mijn visuele animatie-uileg. Het heeft te maken met de alfa-, beta, theta en lage Herz-golven. Die worden geregistreerd door die elektroden en omgezet in beelden. Je moet je wel goed concentreren als je straks binnen in dat ding ligt, hoe ontspannener je bent, hoe interessanter de beelden. Als je allemaal ontspannen bent tenminste. Want pas dàn worden jullie hersengolven gesynchroniseerd. Let maar op, als je aan wilde dingen gaat denken veranderen de frequenties van de hersenstromen en wordt het een zootje.”
“Technisch wel spannend maar wat wil ze daar nou mee zeggen?” Manon kijkt naar de drie mensen die met witte sokjes achter Andrea aan de trap afdalen.
“Vaag, wauws geneuzel over de relatie tussen spiritualiteit en technologie.” Robin maakt een afwerend gebaar met zijn hand. “Mariko Mori is ervan overtuigd dat er buitenzintuiglijke communicatiesystemen gecreëerd zouden kunnen worden die verbindingen in het onderbewustzijn kunnen blootleggen. Volgens haar staan wij in een eindeloze verbinding met het universum en zijn wij daarin met elkaar verenigd door een onuitputtelijke bron van energie. Als wij sterven zal onze kosmische energie voor altijd voortleven. Dat soort flauwekul. Met dit ding wil ze over politieke en culturele grenzen heen om alle mensen op deze wereld met elkaar in verbinding te brengen.”
“Klinkt nogal vaag.”
“Het is ook een vaag, esoterisch wijf.” Robin veegt met de rug van zijn hand langs zijn vet geworden snor. “Met pretenties. Ze ziet zichzelf als profetes van de vrede en kleedt zich uitsluitend in wit. Ze heeft deze iriserende walvis opgedragen aan alle mensen om meer begrip, vrijheid en gelijkheid te bevorderen.”
“Zou ze daar zelf in geloven?” Manon neemt een hap van haar broodje.
“Het zou me niet verbazen. Ze is zo spiritueel als de pest-pokke.”
“Spiritualiteit in combinatie met technologie.” Mijmert Felix. “Dat is toch wel een uitzonderlijke combinatie.”
“En ze heeft het toch maar voor elkaar gekregen dat dat ding hier staat.” Vult Manon aan.
“Dat is zo.” Geeft Robin toe. “Ze heeft doorgezet ondanks dat de meeste wetenschappers die ze om advies heeft gevraagd er niet in geloofden omdat volgens hen hersengolven te zwak zouden zijn om een voor haar wenselijk visueel beeld te kunnen genereren. Maar uiteindelijk liep ze tegen de juiste man aan, iemand die bezig was met het ontwikkelen van computerprogramma’s die hersengolven vastleggen. Van het een kwam het ander en zo is de Wave UFO er uiteindelijk toch gekomen.” Hij steekt het laatste stuk worst in zijn mond en staat op. “Want wat ze wil, dat krijgt ze, die kleine Japanse heks.”

Gepubliceerd: 21-09-07. Vond plaats op: 15-09-05. Tags:  beeldende kunst ; kunstenaars ;