“Waar is ze?” Manon ziet hoe haar zus bezorgd haar wenkbrauwen samentrekt. Kim’s gezicht is door de webcam een beetje wazig en iets vertekend.
“Op bed.”
“Het gaat toch wel goed?”
“Ja, hoor.” Manon knikt opgewekt. “Maar we zijn net naar het Maasvlaktestrand geweest. Er stond een felle, ijskoude wind en dat was heel vermoeiend voor Carla. Maar ze heeft genoten, want de zee en de lucht waren schitterend. Ik zal je zo nog een paar foto’s emailen.”
“Hoe was het bij de dokter?” Kim’s stem klinkt blikkerig en hapert zo nu en dan. De verbinding via skype is weer niet optimaal.
“Goed. Volgens de laatste scan was de tumor weer een stukje kleiner geworden, dus de chemo heeft weer goed gewerkt. Ze mocht alleen niet door met de kuur omdat de bloedwaarde te laag was.”
“Verdorie.”
“Wat zit je haar trouwens leuk.” Manon buigt zich naar het beeldscherm om haar zus beter te kunnen bekijken. “Je bent er zeker tien jaar jonger op geworden.”
“Dank je.” Kim lacht bescheiden. “Gaby heeft me naar deze kapper gestuurd. Dat krijg je met tienerdochters. Alhoewel ze zelf meer met sport bezig is dan met haar uiterlijk. Dat softball is haar lust en haar leven. Richard is nu coach bij haar team.”
“Oh jee.” Manon lacht.
“Ze vindt het maar zozo lala. Maar een van de coaches hield er mee op en Richard was niet te houden. Hij is vroeger ook coach geweest.”
“En Jimmy?”
“Die gaat geweldig op school.” Zegt Kim met gepaste trots. “Hij kreeg van de week een prachtig certificaat omdat hij de principals list gehaald had.”
“Wat is dat?” Manon snoept een kruidnootje uit het schaaltje naast de laptop.
“Dat krijg je als je...” Kim’s stem wordt afgebroken.
“Ik kan je niet meer verstaan.” Roept Manon tegen het beeldscherm. “Jij mij wel?”
Kim knikt.
“Ik bel je wel even.” Manon pakt de telefoon die naast haar ligt en toetst het nummer in. Ze ziet hoe Kim de telefoon pakt.
“Met Kim.”
“Ja, daar was ik weer. Wat zei je nou?”
“Waarover?” Kim kijkt haar verstrooid aan.
“Over dat certificaat.”
“Oh, ja. Dat krijg je als je gemiddeld een negen op je rapport hebt.”
“Zo.” Manon knikt Kim bewonderend toe. “Dat heb jij toch maar gebaard.”
Kim grinnikt. “Het is nog steeds warm hier.” Ze veegt langs haar voorhoofd om haar woorden kracht bij te zetten. “De mensen klagen steen en been, want ze willen een beetje winter.”
“Ik kan het me niet voorstellen.” Manon kijkt langs het beeldscherm heen naar buiten. De regen slaat tegen het raam en hoewel het pas half vier is, is het al schemerig.
“En iedereen is natuurlijk in de ban van Plame-gate.”
“Wat is dat ook alweer?”
“Hoor je daar bij jullie niks over?” Vraagt Kim verbaasd. “Het is een groot schandaal hier.”
“Er is wel veel over op het nieuws geweest, maar ik heb het niet zo gevolgd.” Bekent Manon. “Die man waar het over gaat ken ik eigenlijk helemaal niet.”
“Scooter Libby.” Kim lacht schamper. “Dat is van de neoconservatieve aanhangers van Bush en een van de haviken die hem via Cheney de noodzaak van de invasie in Irak heeft ingefluisterd.”
“Maar die zaak had toch te maken met een CIA-agente of zo?”
“Valerie Plame.” Kim knikt. “Libby heeft vermoedelijk haar naam laten lekken naar de pers uit wraak op haar man, Joseph Wilson, die het Irakbeleid van de regering Bush altijd fel bekritiseerd heeft. Wilson is in 2002 in opdracht van de CIA naar Afrika gestuurd omdat volgens betrouwbare bronnen...” Kim kromt haar wijs- en middelvingers tot quotes, “Saddam Hussein daar bezig zou zijn met de aanschaf van uranium voor kernwapens. Wilson kwam na onderzoek tot de conclusie dat dit niet waar was. De White House legde de uitslag van het onderzoek naast zich neer omdat dit hen helemaal niet goed uitkwam. Ze zochten namelijk alleen nog maar een excuus om Irak binnen te kunnen vallen. Libby was daarbij een belangrijke aanjager, want die had zwaar de pest in dat Bush sr. na de Eerste Golfoorlog Saddam had laten zitten. Hij heeft er ook nooit een geheim van gemaakt dat hij vindt dat preventief geweld geoorloofd is tegen de schurkenstaten. Men fluistert hier dat hij zelf een van de gangmakers is achter het uranium-verhaal.”
“Wat dus niet waar bleek te zijn.” Manon knikt geïnteresseerd.
“Nee, en Wilson was natuurlijk furieus dat zijn bevindingen volkomen genegeerd werden. Hij vond dat de bevolking met opzet misleid werd door de regering en schakelde de pers in. Twee jaar geleden stond er een groot artikel in de New York Times. Dat herinner je je toch nog wel?”
“Oh ja.” Manon knikt. “Daar was Bush toen niet blij mee.”
“De Whithe House was woedend en uit wraak hebben ze Wilson eerst op alle mogelijke manieren zwart gemaakt om hem vervolgens de genadeklap toe te dienen: ze hebben de naam van zijn vrouw naar de pers laten lekken. Een doodzonde, want het is tegen de Intelligence Identities Protection Act, die geheim agenten moet beschermen.”
“Dat is niet netjes.” Manon prutst wat aan de webcamintstellingen om Kim wat helderder te krijgen.
“Libby heeft altijd ontkend. Hij beweerde dat hij de naam van Plame toevallig had gehoord van een journalist en dat hij die heeft doorgeroddeld aan andere journalisten. Maar na onderzoek is gebleken dat hij heeft gelogen. In ieder geval is hij nu ontmaskerd. Hij heeft ontslag genomen en er hangt hem vijftien tot dertig jaar gevangenisstraf boven het hoofd. Voor het afleggen van valse verklaringen, liegen onder ede en het tegenwerken van strafrechterlijk onderzoek.”
“Mooi.” Manon glimlacht tevreden naar Kim, die nu in full screen zichtbaar is. “En Cheney en Bush? Waren die er nou bij betrokken?”
“Bush is niet zeker, maar Cheney hoogstwaarschijnlijk wel. Libby is zijn buddy en ze rijden elke ochtend samen naar de White House. Bovendien weet iedereen dat Cheney koste wat kost Irak wilde bombarderen en hij wist de trouwe Libby vermoedelijk makkelijk voor zijn karretje te spannen. Karl Rove laten ze om een of andere reden voorlopig met rust.”
“Wie is dat nou weer?”
“Ze noemen hem wel the brains van Bush en hij geldt als een machtige en invloedrijke adviseur van de president. Hij werkt al 25 jaar voor de familie Bush en zonder hem was George W. ook nooit aan de macht gekomen. Hij zou ook met journalisten over Plame hebben gesproken, maar ik denk dat het de strategie van de White House is dat ze Libby offeren zodat Rove, Cheney en ook Bush uit de wind blijven. Maar het is maar de vraag of Libby zo trouw zal blijven met de jail in zicht.”
“Als ik het goed begrijp gaat de discussie eigenlijk niet meer zozeer over het lekken van informatie, maar meer over de legitimering van de oorlog in Irak en de misleiding van het volk om de oorlog te verkopen.” Constateert Manon.
“Ja.” Kim kijkt haar zus verrast aan. “Dat heb je goed begrepen. En daarom heeft deze affaire zulke grote vormen aangenomen. Bush zit flink in de problemen. Hij had deze maand natuurlijk al een dreun gehad van zijn trouwe bondgenoten die zijn kandidate voor het Hooggerechtshof afkeurden. Hij moest familievriendin Miers inruilen voor die Alito.”
“Goh.” Manon geeuwt uitbundig en slaat dan geschrokken haar hand voor haar mond als ze zich realiseert dat Kim haar kan zien.
“En wat is er nu bij jullie aan de hand.” Kim heeft het signaal opgevangen. “Ik zag op de website van CNN iets over een beschermd vogeltje dat is doodgeschoten omdat hij een paar dominosteentjes had omgegooid?”
“Schei toch uit!” Manon gaat rechtop zitten. “Stond dat op de website van CNN? Het moet toch niet veel gekker worden.”
“Maar wat is er nu aan de hand?”
“Het hele land is in rep en roer over De Mus.”
“Een mus?”
“Ja, zo’n klein, bruin vogeltje waar Nederland vroeger van vergeven was. Die schijnt nu beschermd te zijn. Het beestje was de hal ingevlogen waar vier miljoen dominosteentjes opgesteld waren om een recordpoging te vestigen voor Domino-Day. Het is de bedoeling dat er zoveel mogelijk steentjes tegen elkaar aanvallen. Het arme musje heeft er 23.000 omgegooid en heeft dat met de dood moeten bekopen. Neergeschoten met een luchtbuks.”
“Was ook wel wat voor Cheney geweest.” Kim grijnst. “Die is dol op vogels jagen, zeker als hij een beetje in een dip zit.”
“En die heeft vast wel een vergunning.” Zegt Manon. “De mus-schutter niet en de dierenbescherming heeft daarom direct een klacht ingediend bij de politie. Er kwam een klein berichtje in de regionale krant en toen is het hele land op hol geslagen. Er werd een forum opgericht waarop duizenden reacties binnenkwamen, er waren emails met doodsbedreigingen aan het adres van de schutter en de organisatoren van Domino Day, de mus was hot news bij het NOS-journaal en alle dagbladen...”
“En CNN.” Vult Kim aan.
“en er werd via de radio een beloning van 3000 euro uitgeloofd aan degene die voortijdig de dominosteentjes wist om te gooien, waarop de domino-hal zwaar beveiligd moest worden.”
“Dat is nog eens wat anders dan Plame-gate.” Kim schudt ongelovig haar hoofd. “Wat een dierenliefde!”
“Typisch Nederlands.” Zegt Manon geïrriteerd. “We zijn het overzicht momenteel een beetje kwijt en weten niet meer hoe we hoofd- en bijzaken kunnen onderscheiden. Het is treurig dat wij ons meer druk maken om een dood vogeltje, dan om elf verbrande asielzoekers of een vermoorde milieuactivist. De mus is gisterenavond tijdens de uitzending van Domino Day voor het oog van 15 miljoen kijkers herdacht terwijl Louis Sévèke het met een handjevol kleumende krakers bij een hek moest doen.”

PS 7-4-2006 In een gisteren openbaar gemaakt proces-verbaal staat dat I. Lewis Scooter’ Libby, ex-topadviseur van het Witte Huis, in een strafrechtelijk onderzoek heeft verklaard dat Bush persoonlijk de regie voerde over selectieve lekken om - achteraf - de oorlog in Irak te rechtvaardigen. Libby ging pas over tot het lekken van vertrouwelijke informatie nadat de vice-president (Dick Cheney, red.) hem vertelde dat de president (Bush, red.) de verdachte had gemachtigd informatie uit [een inlichtingenrapport] vrij te geven, meldt het proces-verbaal.
Het betreffende rapport was de National Intelligence Estimate, een vertrouwelijk document waarin de inlichtingendiensten de situatie in Irak taxeerden. Het nu openbaar gemaakte document heeft geen strafrechtelijke gevolgen voor Bush of Cheney. Naar Amerikaans recht is het lekken van de naam van een CIA-undercoveragent wel strafbaar, maar dat geldt niet voor vertrouwelijke regeringsrapporten.

PS 6-3-2007 Lewis ‘Scooter’ Libby, is door een jury in Washington schuldig bevonden aan meineed en obstructie van een strafrechtelijk onderzoek. Volgens de federale richtlijnen wacht Libby een straf van minimaal anderhalf en maximaal drie jaar. De rechter kan hiervan afwijken. Libby heeft beroep aangekondigd. Er wordt openlijk gespeculeerd over mogelijke gratie voor Libby. Bush kan hem die verlenen.