“Er zitten allemaal rode puntjes op haar handjes.” In Manon’s stem klinkt enige bezorgdheid door als ze naar de baby in haar armen kijkt.
“Vast mazelen.” Zegt Helen laconiek. Ze kijkt niet eens, maar gaat door met thee zetten.
“Wat?” Vol afkeer houdt Manon de baby iets van zich af. “Dat is hartstikke besmettelijk.”
“Hee! Hou haar eens wat beter vast.” Helen kijkt bezorgd naar haar dochterje. “Dat was een grapje. Ze heeft vanochtend haar tweede prik gekregen. De dokter waarschuwde dat ze wat van dit soort symptonen zou kunnen krijgen, maar die zijn volstrekt onschuldig.”
“Mmmm...”
“Ze was goed gegroeid en weegt nu ruim 6 kilo, dat is heel mooi. Onze mooie Zarabe deed daar trouwens nog iets heel stoers: Toen de dokter haar op haar buik legde, tilde ze haar hoofd heel hoog op, vervolgens draaide ze het opzij en rolde op haar rug. Dat had ze thuis nog niet gedaan.”
“Goh!” Manon kan een lichte geeuw nog net onderdrukken.
“Het is aan jou niet besteed.” Helen legt de brownies die Manon heeft meegenomen op een schaaltje. “Waar hebben we dit aan te danken?”
“Over van Felix’ traktatie op zijn werk. Hij had er wat teveel gebakken.”
“Ik vind het nog steeds flauw dat hij zijn vijftigste verjaardag niet met zijn vrienden wilde vieren. We hadden een leuke surpriseparty willen organiseren."
"Daarom wilde hij juist weg." Zegt Manon. "We zijn in Zutphen geweest. Heel relaxed. Leuk hotelletje, beetje winkelen, fietsen en lekker eten.”
“Niks cultureels?” Helen zet alles op een dienblad.
“We zijn op de terugweg alleen naar Kröller-Müller geweest. Weer eens door de beeldentuin gewandeld. Er stond een prachtige tent van Cornelius Rogge.”
“Kröller-Müller.” Zegt Helen spijtig. “Mijn lievelingsmuseum. Ik zou er graag weer eens heen gaan, maar aan dat soort dingen kom ik echt niet meer toe. Ze belden pas nog voor een museumdinertje, maar dat zie ik nog niet zitten. Te veel gedoe met die borstvoeding.”
“Hee, brownies!” Geert komt de keuken binnen met Adriaan in zijn kielzog. “Dat hebben we wel verdiend, nietwaar Adriaan? Je hebt toch nog wel even tijd?”
“Ik moet toch op Go wachten.” De donkere man kijkt op zijn horloge en veegt zijn handen aan zijn broek af. “Die had de auto nodig omdat ze Mark van Schiphol moest halen.”
“Jochem is gek op brownies.” Geert pakt het dienblad op. “Zal ik hem roepen?”
“Laat hem maar rustig liggen, hij heeft nog koorts.” Helen pakt Zarabe van Manon over. “En hij kent Manon en Adriaan helemaal niet. Ik breng hem zo wel wat.”
“Jochem is toch al lang het huis uit.” Manon doet de deur naar de woonkamer voor Geert open.
“Als ze ziek zijn, komen ze altijd weer thuis.” Zegt Geert. “Jochem heeft een flinke kou opgelopen in die boomhut in het Schinveldse bos.”
“Was hij een van de actievoerders?” Vraagt Manon. “Wat cool!”
“Cool was het.” Helen gaat op de rechterhoek van de bank zitten. “Ze zijn bijna bevroren. Volgens mij was Jochem flink onderkoeld.”
“En uiteindelijk hebben ze niks bereikt.” Adriaan pikt een brownie uit het schaaltje. “Dat bos ligt al plat.”
“Zo zien ze het zelf niet, hoor.” Geert glimlacht. “In hun ogen was de actie heel geslaagd. Het heeft elk journaal gehaald en half Nederland was vol bewondering over de dappere actievoerders die de kou forceerden om een stukje bos van zes hectare te behouden. Iedereen praat erover en Schinveld staat nu wel op de kaart. Heel vervelend voor onze minister, al die negatieve publiciteit.”
“Heel de regio leefde mee.” Helen trekt haar zalmkleurige t-shirt omhoog. “Vorige week zondag zijn we er geweest om Jochem wat spullen te brengen. We dachten dat ze daar een beetje zielig met een handjevol actievoerders half verhongerd zaten te kleumen. Maar het was er hartstikke druk, er liepen honderden mensen rond. Ze brachten veganistische maaltijden, drank, dekens en het belangrijkste: morele steun.” Ze ontbloot haar rechterborst. “Ondanks de kou was de sfeer heel warm. Echt bijzonder.”
“Ik dacht dat niemand dat bos in en uit mocht.” Adriaan kijkt gefascineerd naar Helen’s gezwollen borst.
“Je denkt toch niet dat iemand zich iets van die noodverordening aan trok.” Geert schenkt thee in de mokken. “Nou helpt het natuurlijk niet dat een gemeenteraad een noodverordening van een eigen burgemeester verwerpt. Dat is, voor zover ik weet, ook nog nooit voorgekomen.”
“Onbegrijpelijk.” Adriaan wendt zijn blik af van Helen’s borst die nu gedeeltelijk aan het zicht ontnomen is door het kale hoofdje van Zarabe. “Hoe ze er ook over denken, ze hadden de burgemeester moeten steunen. Die man is ook tegen de kap van het bos, maar als er een juridische procedure doorlopen is moet je je neerleggen bij de uitslag.”
“Maar een noodverordening is nogal overdreven.” Zegt Geert. “Zoiets roep je af bij rampen of zeer ernstige ongeregeldheden, maar deze actievoerders deden geen vlieg kwaad. En wat betreft die burgemeester... als hij er echt tegen was had hij ook af kunnen treden toen VROM hem de kap met die Nimby-procedure door de strot duwde.”
"Wat voor procedure?" Vraagt Manon.
"Nimby. Not in my backyard. Het komt er op neer dat een minister mag ingrijpen voor belangen die boven belangen van een gemeente uitstijgen als die niet wil meewerken. Ze hebben in Schinveld dus met een Kroonbesluit een provinciale milieuverordening overruled en geschorst.”
“Alleen maar omdat de NAVO vindt dat de bomen van het Schinveldsebos een beetje het zicht belemmeren bij het stijgen en landen van die militaire vliegtuigen. Op een Duits vliegveld nota bene.” Helen schudt haar hoofd. “Je kunt je niet voorstellen hoeveel lawaai die dingen maken. Er kwam er eentje over toen wij daar waren. Alles stond te trillen en je kon elkaar niet meer verstaan. Zarabe schrok wakker en wilde niet meer stoppen met huilen.”
“Negentig decibel” Geert knikt. “Dat is hoger dan wettelijk is toegestaan. De geluidshinder is daar zelfs groter dan rond Schiphol. Dat komt ten eerste doordat ze veel meer vluchten uitvoeren dan is toegestaan en ten tweede doordat die Awacs zwaar verouderde motoren hebben die heel lawaaiig zijn. Ze zouden het probleem eenvoudig kunnen oplossen als ze die motoren zouden vervangen door modernere die veel stiller zijn.”
“Waarom doen ze dat dan niet?” Wil Manon weten.
“Geld.” Geert haalt z’n schouders op. “Zo banaal is het.”
“En die baan verleggen?”
“Ook te duur volgens de NAVO en dan wordt het probleem naar de Duitsers verplaatst.”
“So?”
“Zou ik ook zeggen, maar zo makkelijk is dat blijkbaar niet.”
“En ergens anders naar toe met die dingen.” Probeert Manon. “Ergens waar geen mensen wonen.”
“Te duur.” Geert schudt zijn hoofd.
“Ze willen het gewoon niet.” Helen legt de baby andersom op haar schoot en ontbloot haar andere borst.
“Maar Van der Knaap heeft nu aangegeven dat hij wil dat de vliegtuigen daar zo snel mogelijk stillere motoren krijgen.” Geert wijst naar Adriaan. “Kijk, dat heeft Jochem met zijn GroenFront!-kameraden toch maar bereikt. Ik heb echt bewondering gekregen voor die gasten. Ze zijn idealistisch en heel gemotiveerd om zich geweldloos in te zetten voor natuurbehoud. En ze doen niet zomaar wat. Ze hebben alles tot in de puntjes voorbereid en geregeld. Er waren in Schinveld bijna 200 verdedigers waarvan zo’n beetje de helft uit de lokale bevolking kwam en daar werd elke dag rond het kampvuur mee vergaderd. Op de dag van de ontruiming hebben ze zich ook met hand en tand verzet. De boomhutten moesten met hoogwerkers worden leeggehaald en sommige actievoerders hadden zich aan de bomen vastgeketend en moesten losgeknipt worden. Fantastisch! Als ik twintig jaar jonger was geweest had ik ook in zo’n boomhut gezeten.”
“Maar dat ben je niet.” Helen lacht liefjes naar hem. “En dat had vast ook niet geholpen om dat bos te redden.”
“Ach, die paar hectare.” Adriaan leunt achterover. “Er staat nog genoeg. Ik meen dat dat hele bos iets van 80 hectare groot is? Trouwens, wat minder bomen kan helemaal geen kwaad nu gebleken is dat ze het broeikaseffect versterken.”
“Waar haal je dat nou weer vandaan?” Helen kijkt hem verstoord aan en kijkt vervolgens vragend naar Geert.
“Ik heb het ook gelezen.” Zegt Geert. “Er zijn aanwijzingen dat bossen nogal wat methaan produceren. Dat is een veel sterker broeikasgas dan CO2 en draagt voor ongeveer twintig procent bij aan het broeikaseffect.”
“Krijgt die ouwe Reagan toch nog gelijk. Die waarschuwde ons indertijd dat bomen voor meer vervuiling zorgen dan auto’s.” Adriaan lacht tevreden. “Daar gaat de basis onder ons mooie Kyoto-verdrag met de nobele emissierechtenafspraken. Is ook een absurde regeling natuurlijk. Het idee dat je je eigen vervuiling kan afkopen door elders bosjes te planten.”
“Maar dat zou betekenen dat je juist geen bomen moet planten?” Manon is ook verbaasd. “Dat gaat toch tegen elk gevoel in.”
“Natuurlijk moeten we bossen blijven planten.” Zegt Geert. “Misschien zelfs wel meer want bomen nemen nog altijd heel veel CO2 op. Ook al blijkt het iets minder effectief dan we altijd gedacht hebben het blijft een doeltreffende manier om broeikasgassen te verminderen.”
Op dat moment gaat de bel. Geert staat op om open te doen. Even later steekt Godelieve haar hoofd om de deur. “Mag ik binnen komen? Ik heb mijn schoenen uitgedaan.”
“Waarom?” Helen kijkt haar verbaasd aan.
“Nou, vogelgriep, weet je nog.”
“Je had je schoenen aan kunnen houden.” Adriaan loopt naar de deur, trekt haar naar binnen en kust haar op de mond. “Geert wist dat je kwam en heeft desinfecterende matten bij de voordeur neergelegd.” Hij pakt de autosleutels van haar aan en steekt zijn hand op. “Jongens, ik moet er vandoor. Tot ziens.”
“Ha, ha.” Helen lacht zoetzuur. “Hoe lang gaan jullie nog door met die grappen?"
"Je hebt het wel een beetje verdiend." Zegt Manon voorzichtig.
"Voorlopig zijn er nu wel twee kinderen overleden aan de vogelgriep in Turkije." Zegt Helen verdedigend. "Je ziet dat het er nog steeds heerst.”
“Dat verwondert me niks.” Godelieve laat zich naast Helen op de bank vallen en geeft een kus op het hoofdje van Zarabe. “Mensen gaan daar nog heel anders met kippen om. Bij arme mensen, en op het platteland zijn er daar nog heel wat van, wonen ze in de huizen want die kunnen geen kippenren betalen. Dat is natuurlijk niet bevorderlijk voor de gezondheid. Bovendien is een kip voor die mensen nog heel wat, die gaan ze echt niet aangeven bij de autoriteiten. Zeker niet als je er amper wat voor terugkrijgt ter compensatie. Ik geloof iets van zestig cent per kip.”
“Thee?” Manon houdt de pot boven een lege mok.
“Lekker.”
“Hoe was het met Mark?” Vraagt Helen. “Was hij verrast om je te zien?”
“Dat wel.” Godelieve knikt. “Maar er was ook een of andere Marokkaanse vrouw om hem af te halen.”
Manon houdt de theepot stil boven haar mok en bijt op haar lip. Mark heeft Godelieve blijkbaar nog niet ingelicht over zijn relatie met Fadona.
“Ik kende haar helemaal niet. Maar Mark wel zo te zien.” Godelieve’s stem klinkt bitter. “Hij is met haar mee gegaan.”

PS - 28-01-2006. De commandant van de NAVO-luchtmachtbasis bij Schinveld is bereid om achthonderd oefenvluchten in de toekomst niet langer vanuit de militaire basis Geilenkirchen bij Schinveld uit te voeren, maar van andere vliegvelden.