Kiekje
 
 
 
«  Aflevering 214: Over rechtschapen mannen en discriminerende zoenen  »
 

Manon en Felix zijn terug uit Florida en worden opgehaald door Jan-Willem en Pauline. Pauline praat hen bij over het monument bij De Baarsjes, de homofiele asielzoekers die terug moeten naar Iran en de gemeenteraadsverkiezingen van afgelopen week.

 
 
 
Gepubliceerd: 12-03-08. Vond plaats op: 12-03-06. Tags:  asielbeleid en integratie ; christendom ; discriminatie, racisme en anti-semitisme ; homofilie ; Iran ; islam ; politiek binnenland ; Tweede Wereldoorlog ; verkiezingen ; voeding algemeen ;
 
Jan Marijnissen Ahmadinejad ">Rita Verdonk ">Salamon Kalou Monument de Baarsjes
 
 
 
 
 
Over rechtschapen mannen en discriminerende zoenen (Integrale tekst)

“Schandalig!” Pauline kijkt met afgunst naar het bruine gezicht van Manon. “Had het niet wat minder gekund?”
“Het was heerlijk.” Manon geeft Jan-Willem haar rugzak die hij in de kofferbak legt. Ze gaat op de bijrijderstoel zitten. “Alleen die rottige vertragingen altijd bij Martinair! Dit keer drie uur te laat vanwege een gate-deur die niet open wilde in Orlando.”
“Once again we apologize for the delay...” Felix lacht en gaat achter in Jan-Willem’s auto zitten. “Maar fijn dat jullie op ons gewacht hebben.”
“We zagen het vanochtend al op teletekst.” Pauline gaat naast Felix zitten. “Maar toen stonden we eigenlijk al met onze jassen aan. En om dan terug naar bed te gaan... We zijn koffie gaan drinken bij Arnold, een vriend van Jan-Willem. Die woont in Amsterdam en we hebben hem al minstens twee jaar niet gezien. Hij vond het zo gezellig!”
“Ja, Arnold is een goede vriend.” Jan-Willem knikt en gaat achter het stuur zitten. “Maar hij is wel veranderd. Zo fanatiek als hij nu over dat monument sprak. Het is ondenkbaar dat hij zich vroeger zo druk zou maken over zoiets.”
“Wat voor monument?” Manon maakt haar gordel vast.
“Ze hebben een herdenkingsmonument voor de Tweede Wereldoorlog verwijderd bij Arnold aan de overkant omdat nogal wat islamieten en joden zich ergerden aan het kruis.” Pauline’s stem klinkt bitter. “Het had een te christelijke uitstraling.”
“Niet alleen daarom.” Verbetert Jan-Willem haar. “Op die plek wordt een moskee gebouwd. Er komt een nieuw monument terug in de buurt.”
“En gelukkig weer met kruis.” Zegt Pauline. “Mede dankzij de inspanningen van Arnold en de andere bewoners van de Baarsjes.”
“Baarsjes?”
“Zo heet die wijk waar hij woont.” Jan-Willem stopt bij de de slagboom en pakt zijn creditcard.
“Het zal toch niet zo zijn dat dit soort monumenten moeten wijken voor een stelletje kruishaters.” Gaat Pauline fanatiek verder. “Hiermee gedenken we de mensen die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid. Dankzij hen kunnen de moslims hier trouwens ook in vrijheid leven, iets wat in veel van de landen waar ze vandaan komen overigens niet kan.”
“Zoals Iran bijvoorbeeld.” Manon ziet dat Jan-Willem Pauline een knipoog via zijn achteruitkijkspiegeltje geeft.
“Oh, daar gaan weer.” Pauline steekt haar tong tegen hem uit.
“Wat is er aan de hand?” Vraagt Manon.
“Pauline vindt, net als Verdonk, dat Iraanse homo’s die hier asiel hebben aangevraagd, best terug kunnen naar hun land.”
“Wat?” Zeggen Felix en Manon tegelijk.
“Nou ja,” zegt Pauline, “onder bepaalde voorwaarden.”
“Zoals?” Zegt Felix scherp. “In Iran krijgen ze de doodstraf.”
“Dat hoeft niet. Ze mogen gewoon homo zijn. Ze hoeven zelfs niet in dienst, als ze door een arts als zodanig geoormerkt zijn. Alleen op sodomie staat de doodstraf. Dus als ze het maar niet te opzichtig met elkaar doen, is er niets aan de hand. Ik heb gelezen dat sodomie pas bewezen is als een verdachte de daad vier keer heeft bekend, of door de getuigenis van vier mannen.”
“Mannen?” Manon trekt haar wenkbrauwen op en kijkt naar de sneeuwvlokken die met zachte plofjes tegen de vooruit landen en energiek opzij gezwiept worden door de ruitenwissers.
“Rechtschapen mannen.” Vult Jan-Willem aan. “Wat het ook zijn moge.”
“Zo gaat dat daar nou eenmaal daar.” Zegt Pauline
“En die twee jonge homo’s dan die vorig jaar zijn opgehangen?” Wil Felix weten.
“Dat waren criminelen. Beroving, ontvoering en verkrachting.”
“Ja, volgens de Iraanse overheid.” Jan-Willem gaat langzamer rijden als het harder gaat sneeuwen. “Verdonk heeft dat dankbaar aangegrepen om de uitzettingen te hervatten.”
“Op de bruiloft van Teun heb ik een Iraanse homo ontmoet.” Vertelt Manon. “Die is zijn leven echt niet zeker als hij terug zou gaan. Volgens hem zijn er de afgelopen tien jaar alleen al honderden homo’s gestenigd. Ze worden natuurlijk niet officieel voor hun homoseksualiteit geëxecuteerd, maar het schijnt dat ze er altijd wel een misdaad bij verzinnen, zoals bij die jongens. Bovendien krijg je als homo daar geen werk en je denkt toch niet dat de familie dan klaar staat om je op te vangen? Die zien je ook liever dood. Trouwens, je wil toch niet wonen in een land waar je niet kan leven zoals je wilt?”
“Ze kunnen leven zoals ze willen, maar niet te openlijk.” Houdt Pauline vol.
“Geef nou maar gewoon toe dat je een hekel aan homo’s hebt, Pau.” Zegt Felix plagend.
“Ik? Een hekel aan homo’s?” Pauline kijkt hem verbaasd aan. “Helemaal niet. Die Iranese christenen mogen ze van mij ook terugsturen naar Iran. Die lopen ook geen gevaar als ze maar niet te koop lopen met hun geloof. Nee, ik vind homo’s best leuk. De huwelijksfoto van Elton John met zijn David hangt bij ons op de koelkast.” Ze rommelt in haar tas en haalt er een doos uit. “Wie wil er een negerzoen nu het nog kan?”
“Hoezo nu het nog kan?” Felix pakt er een uit het doosje en reikt het Manon aan.
“Ook deze mogen straks niet meer.” Pauline lacht schamper. “Een of andere Surinaamse stichting vindt de negerzoen een belediging voor alle zwarte mensen. De fabrikant is gezwicht en ze heten straks Buys Zoenen. Ligt het nou aan mij of heeft iedereen van die lange tenen tegenwoordig?”
“What’s in a name.” Manon hapt in het schuim. “Ik zag dat ze in Amerika nu angel’s kiss in plaats van negro’s kiss heten.”
“Dat klinkt tenminste nog lekker. Maar Buys Zoenen?” Pauline trekt een vies gezicht. “Ik hoef ze dan niet meer. Voorzichtig trouwens met de verpakking, dat kan nog wel eens een collector’s item worden.”
“Vast.” Manon geeft de doos weer terug aan Pauline. “Is er verder nog wat gebeurd tijdens onze afwezigheid?”
“Eens kijken...” Pauline denkt even na. “De Hofstadgroep is nu officieel als criminele terroristische organisatie geoormerkt, dat Kosovaarse meisje moet toch weg, Kalou mag niet versneld naturaliseren...”
Jan-Willem steekt zijn vinger op. “Wat dacht je van de gemeenteraadsverkiezingen afgelopen dinsdag.”
“Woensdag bedoel je.” Zegt Felix.
“Nee, joh.” Pauline geeft hem een stomp. “Daardoor waren wij bijna te laat. Wij dachten ook dat verkiezingen altijd op woensdag waren, maar vanwege een of andere gebedsdag...”
“De protestantse Biddag voor gewas en arbeid.” Helpt Jan-Willem. “Daardoor was het een dag vervroegd. Nou, het was op het nippertje. Ze wilden eigenlijk net de deur van het stembureau dichtdoen.”
“Het was in ieder geval een overweldigende overwinning voor links.” Zegt Pauline. “De PvdA de grootste partij en Marijnissen’s SP is verdubbeld! Het lijkt me een duidelijk signaal voor Balkenende: hij kan opstappen. Jozias van Aartsen heeft zijn verantwoordelijkheid al genomen. Die zal straks wel ergens een mooi burgemeestersbaantje krijgen. Zou het VVD-leiderschap iets voor Rita Verdonk zijn? Dan krijgt de VVD misschien de stemmen terug die nu naar de Partij van de Vrijheid gaan.”
“Partij van de wat?” Vraagt Manon.
“Van de Vrijheid.” Herhaalt Pauline. “Van Geert Wilders, sinds woensdag officieel in de lucht.”
“Wat een vreselijke nationalistische naam!” Zegt Manon. “Ik vind...”
“Stil eens.” Jan-Willem zet de radio wat harder en ze horen de stem van de nieuwslezeres. “De voormalige Joegoslavische president Slobodan Milosevic is overleden. Hij werd vanochtend even na negen uur dood aangetroffen in zijn VN-cel in Scheveningen. Milosevic stond terecht voor het Joegoslavië-Tribunaal wegens onder meer oorlogsmisdaden en genocide. Hij is 64 jaar geworden.”

PS - 13-4-2006 Uitgeprocedeerde asielzoekers uit Iran die homoseksueel zijn of tot het christendom zijn bekeerd, worden voorlopig niet naar het land van herkomst teruggestuurd.
Deze toezegging deed minister Verdonk (Vreemdelingenzaken, VVD) onverwachts in de Tweede Kamer.