Kiekje
 
 
 
«  Aflevering 226: Over gesmolten wandelaars en misplaatste spierballenpolitiek  »
 

Plinia is in Nijmegen om naar de Vierdaagse te kijken maar is zeer teleurgesteld dat de wandeltocht afgelast is vanwege de dood van twee deelnemers.
Ze heeft een email van Godelieve gekregen die in Gaza-stad zit.

 
 
 
Gepubliceerd: 19-07-08. Vond plaats op: 19-07-06. Tags:  India ; Indonesië ; Israël ; Libanon ; oorlog ; Palestina ; wandelen ; zinloos geweld ;
 
Hassan Nasrallah Begrafenis in Gaza Gaza-stad Blaren Bomaanslagen in Bombay Tsunami in Indonesië
 
 
 
 
 
Over gesmolten wandelaars en misplaatste spierballenpolitiek (Integrale tekst)

[uit het dagboek van Plinia]
Eindelijk heeft Evelyn me kunnen overhalen om mee te gaan naar de Vierdaagse in Nijmegen. Niet dat we meelopen, hoor, maar Eef en Matthijs zijn altijd vrijwilliger tijdens dit evenement. Evelyn schenkt voornamelijk koffie en wijst mensen waar de wc’s zijn en Matthijs doet doktersklusjes wat normaal gesproken neerkomt op blaren behandelen. Ook geen pretje, het is ongelooflijk hoe de voeten mishandeld worden tijdens zo’n vierdaagse. Nu had hij het extra druk omdat vanwege de extreme hitte zoveel mensen onwel waren geworden. Maar hij kon na een dag al naar huis. De hele Vierdaagse is namelijk afgelast omdat er twee doden zijn gevallen. En zoals altijd in deze low trust-maatschappij wordt er gelijk driftig naar zondebokjes gezocht en alle vingertjes wezen dan ook vrijwel direct naar de organisatie. Zìj zijn de schuldigen! zìj hadden de wandeltocht nooit door mogen laten gaan dinsdag! Maar hallo! Zouden we ook niet een klein beetje verantwoordelijkheid willen leggen bij de deelnemers zelf? Er is toch niemand die ze verplicht om de tocht af te maken of om zelfs maar mee te doen?

Evelyn had het appartement tot en met zaterdag gehuurd dus wij zijn maar gebleven. Nou we niks meer hoeven te doen kunnen we lekker van de hittegolf gaan genieten op de terrasjes van Nijmegen. Alhoewel het jammer is dat de Vierdaagsefeesten nu ook niet doorgaan. Daar had ik me wel op verheugd.

Ik heb eindelijk wat van Go gehoord. Die krankzinnige is toch naar Palestina gegaan en ik heb me echt zorgen gemaakt want ik kon haar met geen mogelijkheid bereiken. Maar vandaag kreeg ik een email met foto’s. Het is wel heel heftig wat ze daar meemaakt.

Lieve Manon,
Ik hoop dat je deze email kunt ontvangen, want de internetverbinding hier is, op zijn zachtst gezegd, niet optimaal. Terwijl ik zit te schrijven hoor je zo nu en dan het geluid van inslaande bommen. Het klinkt misschien gek, maar je went eraan. Na een week al! Waar ik niet aan kan wennen zijn de jammerende vrouwen op straat die treuren om hun doden. Dat gaat door merg en been. Gisteren kwamen we in een optocht terecht met dolgedraaide Palestijnen die een doodskist droegen. Dat was wel eng. We zitten in een soort bunkerachtige constructie bij vrienden van Adriaan, dus redelijk veilig. Die vrienden, Ismail en Malika, zijn fervente Hamas-aanhangers zoals vrijwel iedereen die ik hier ontmoet. En sinds Israël vorige week Libanon is binnengevallen is Hezbollah het helemaal hier. Het lijkt wel of die Olmert stapelgek is. Zou hij nou serieus denken dat hij die gijzelaars terug krijgt met spierballenpolitiek? Het werkt juist averechts. Op deze manier kweek je jihadisten die ervan dromen bussen met Joden op te blazen.
In ieder geval is Hassan Nasrallah dè held hier en er zijn veel mensen die een t-shirt hebben met zijn baardige hoofd erop. Ik zal proberen er een voor je op de kop te tikken. Verder is het sappelen hier. De mensen hebben weinig eten en er zijn amper medicijnen te krijgen. Maar iedereen helpt elkaar en gelukkig heeft Ismail een zeer breed netwerk, dus misschien ben ik zelfs nog wel een pondje aangekomen straks...
We proberen tussendoor nog wel wat van het land te zien, maar dat valt niet mee. Het zijn niet wat je noemt leuke vakantiekiekjes, hè?
Ik zou je nog veel meer willen vertellen, maar Adriaan heeft de computer nodig. Gelukkig hebben we die laptop die we kunnen opladen als er elektriciteit is. Dat is ook problematisch hier. Onze laatste stop in Beiroet gaat in ieder geval niet door, dat begrijp je. Ik zal blij zijn als we heelhuids weer thuis zijn.
Veel liefs en maak je niet te veel zorgen over mij.
Go
Ps. Erg van die bomaanslagen in Bombay op die treinen, hè. In een keer bijna twee keer zoveel doden als er hier sinds operatie Zomerregen gevallen zijn. Ik kan me er nu iets meer bij voorstellen. Maar je begrijpt waarschijnlijk dat de tsunami in Indonesie me nog veel meer aangreep. Die beelden met die gele lijkzakken. Alles van toen kwam weer boven. We hebben het er nog wel over want Adriaan begint nu boos te worden.
Liefs, liefs.