Eindelijk weer eens keertje tijd om weer eens bij te kletsen. Dit soort zomers moet je niet te vaak in je leven meemaken. Het was echt vreselijk.
In juni is Felix’ vader overleden. Niet dat dat nou zo erg was, want, onder ons gezegd en gezwegen, mis je daar niet veel aan. Maar het gedoe rond de begrafenis en de nasleep van de hele nalatenschap met vervelende, dwarse familieleden nam akelig veel tijd in beslag. Ik ga er verder niet over uitweiden, want ik word weer boos als ik aan deze periode terug denk.
Verder hebben we, schrik niet, een groot deel van de zomer een kind gehad. Mijn neefje Joost heeft hier ruim 4 weken gelogeerd vanwege allerlei toestanden bij Evelyn en Matthijs. Begin augustus is Jeroen, de broer van Matthijs, zwaar overspannen terug gekomen uit Uruzgan. Ik was eigenlijk niet eens verbaasd toen Evelyn het vertelde, want op zijn blog kon je tussen de regels door lezen hoe nerveus hij was. Hij was in juli bij die zware zelfmoordaanslag aanwezig op de markt in Deh Rawood waarbij acht Nederlanders gewond zijn geraakt en een dode is gevallen. Hij had zelf niets, maar het is natuurlijk geen feestje om je collega’s de lucht in te zien vliegen. Wat Nederlandse slachtoffers betreft was het deze zomer trouwens sowieso raak: in juni Timo Smeehuijzen bij een zelfmoordaanslag, in juli dan Tom Krist, die bij dat groepje van Jeroen hoorde, vorige maand stapte Martijn Rosier op een mijn en gisteren is Tim Hoogland bij een vuurgevecht met de Taliban omgekomen. Hij was het elfde slachtoffer in deze treurige oorlogssoap. Althans, aan onze kant. Want het aantal Afghaanse burgerslachtoffers loopt in de vele honderden. Karzai klaagt dan ook steen en been omdat de de buitenlandse troepen inmiddels veel meer slachtoffers gemaakt hebben dan de Taliban. Dat zet hem natuurlijk bij zijn eigen bevolking flink te kijk.
Dat er trouwens zo relatief weinig slachtoffers aan Nederlandse zijde vallen schijnt te komen door de luxe in kamp Holland. Een vakantiekamp schijnt er niets bij te zijn: airco, draadloos internet, heerlijke maaltijden en elke ochtend warme croissantjes. Er schijnt zelfs een softijsmachine te staan! Dat houdt de moraal van de soldaten wel hoog! Het kost wat, maar dan heb je ook wat: 353.000 euro per soldaat per jaar! Geen wonder dat minister Middelkoop loopt te grienen dat hij geld te kort komt: Defensie heeft een financieel tekort van 7,9 miljard euro in de komende jaren en Eimert vindt dat de begroting van zijn departement moet stijgen met de jaarlijkse groei van de economie. Misschien moet hij eerst maar eens leren een reële begroting te maken. De hele Uruzganmissie was begroot op 340 miljoen voor 2 jaar, maar heeft het eerste jaar al 600 miljoen gekost. En nou willen ze de missie misschien nog gaan verlengen ook! Het gemopper bij de kazernes en vliegbases in Nederland is niet van de lucht, want daar vallen de bezuinigingsklappen: hun tanks, F16’s en pantserhouwitsers worden in de uitverkoop gegooid. Al die luxe moet ergens van betaald worden!
Maar afijn, ondanks alle luxe in het kamp is het na die zelfmoordaanslag op die markt langzaam slechter gegaan met Jeroen. Hij durfde het kamp niet meer uit en lag de hele dag op zijn brits. Uiteindelijk hebben ze hem op transport naar Nederland gezet en heeft Matthijs zich over hem ontfermd. In het begin ging dat wel goed omdat Jeroen daar ook voornamelijk op bed lag. Maar na een week of twee vond Eef dat hij weer eens onder de mensen moest komen en heeft hem gezellig mee naar de markt in Zeist genomen. Dat had ze beter niet kunnen doen. Hij durfde daar ineens geen stap meer te zetten en zag achter elke marktkraam een zelfmoordenaar. Matthijs heeft hem uiteindelijk weer mee naar huis gekregen, maar daarna ging het echt bergafwaarts. Hij deed heel agressief tegen Joost. Volgens Matthijs viel dat wel mee, maar Evelyn wilde absoluut niet meer dat Jeroen bij Joost in de buurt kon komen. Wij hebben ons toen maar over de drieenhalf jarige kleuter ontfermd. Eef zat natuurlijk ook vaak bij ons, want ze had veel ruzie met Thijs. Inmiddels zijn ze weer naar huis want Jeroen krijgt professionele hulp in een speciaal opvanghuis voor militairen met een trauma. Thijs heeft eindelijk ingezien dat zijn broer daar veel beter af is. Maar het hele gevalletje heeft de relatie wel flink onder druk gezet.
