Het is 2 april 2011 - Dit keer is Helen mee op huizenjacht in Bourgondie. Felix had het te druk en bovendien moest Helen er echt even tussenuit. Het botert niet zo lekker tussen haar en Geert sinds hij terug is uit Japan. Helen is volkomen door het lint gegaan toen Geert op de stoep stond in het bijzijn van een paar Japanse stralingsvluchtelingen, een ouder echtpaar. Ze mochten het huis niet in. Geert trouwens ook niet met de kleren die hij nog aan had. Okay, hij had het bezoek natuurlijk even van te voren kunnen aanmelden bij Helen, maar ik vind toch dat ze wel erg overspannen heeft gereageerd. Al Geert’s reiskleren en de spullen van die mensen moesten verbrand worden omdat die wel eens radioactief zouden kunnen zijn. Daarop hebben ze een knallende ruzie gekregen en Geert zit sindsdien met het echtpaar in een stacaravan op Duinrell en heeft nog niets laten horen. Ook een beetje flauw, want hij weet inmiddels wel hoe Helen is. Ik ben even bij hem langs geweest en heb ook met de Japanners gesproken. Aardige mensen, maar nog aardig in shock over wat ze hebben meegemaakt en gezien. Geert heeft ze ontmoet toen hij in Sendai was voor zijn milieurapportage.
En toen kwam die verschrikkelijke aardbeving en de stad is overspoeld door de tsnumi die daarop volgde. En Sendai ligt heel dicht bij de kerncentrale van Fukushima waar het de afgelopen maand helemaal misging. Buitenkansje, zou je denken, voor een journalist op milieurapportage. Maar meer dan tienduizend doden en zestienduizend vermisten is een beetje teveel van het goeie, zelfs voor een doorgewinterde journalist. En een milieurapportage over kerncentrales is ook niet leuk meer als het daar allemaal uit de hand dreigt te lopen.
Bij alle zes de reactoren ontstonden namelijk ernstige problemen met de koelsystemen omdat ze afgesloten waren van de elektriciteit en de noodaccu’s en dieselgeneratoren bleken ook niet tegen de tsunami bestand. En een kerncentrale zonder koelwater is heel slecht nieuws. Godzijdank is het geen tweede Tsjernobyl geworden. Maar er is in Fukushima wel degelijk straling vrij gekomen en dat is natuurlijk nooit goed, zeker niet voor de mensen die in de directe omgeving wonen. Helen begrijpt niet dat ik in een land wil gaan wonen dat 80% van zijn elektriciteit opwekt met kernenergie. Tja, ik zit daar niet zo mee. Weinig broeikasgassen, dus schone lucht, en de stroom is lekker goedkoop. Bovendien zijn die centrales hartstikke veilig mits je je aan een aantal regels houdt. Niet zomaar wat testjes doen op een werkende centrale zoals in Tsjernobyl en het is ook niet handig om ze, zoals in Japan, op een breuk te bouwen. En natuurlijk liever ook niet direct in mijn achtertuin overigens.
Tja, en daar sta je dan in Avallon bij de MacDonalds. Zarabe wilde niets van het eten in het Libische restaurantje waar we vanmiddag geluncht hebben. En patat hadden ze niet. Een kind van 5 kan kan dan nog zo’n culinaire moeder hebben, je maakt ze toch het gelukkigst met een happy meal. Daar zit Helen dan weer niet mee!
Afijn, wij hebben dus allemaal heerlijk gegeten. Ik had couscous en Helen had iets met schapenvlees. We hadden een leuke, slimme ober die gelukkig ook engels sprak. Toen hij door had dat we Nederlanders waren, vroeg hij of we onze helikopter al van Gadaffi terug gekregen hadden. Hoe vind je dat? Dat ze dat hier ook weten! Ik vertelde hem dat Gadaffi de militairen heeft vrijgelaten maar dat hij onze Lynx heeft gehouden. Hoewel hij als Libische vluchteling geen vriend van Gadaffi is, vond onze ober dat nou wel weer terecht. Hij vertelde dat het gerucht hier rondgaat dat het onze kroonprins was geweest die gered moest worden van het strand van Sirte en of wij daar wat van wisten. Men kon zich hier namelijk niet voorstellen wie anders zo belangrijk zou zijn dat je zomaar zonder toestemming vooraf met een legerhelikopter het luchtruim van een land binnen vliegt waar je half mee in oorlog bent. En dat je dan ook nog durft te landen in de geboortestad van le roi cochon zelf, wat toch als een uitermate gevaarlijk gebied geldt. Toen ik hem vertelde dat het echt om een gewone Nederlandse ingenieur van middelbare leeftijd en een oudere Zweedse lerares ging, moest hij heel hard lachen en vroeg ik of dat zelf geloofde. Ik snap zijn hilariteit, het blijft natuurlijk een onwaarschijnlijk en knullig verhaal en deze onhandige manoeuvre heeft ook bijna de kop gekost aan twee van onze ministers die elkaar de schuld geven van deze slapstickachtige bevrijdingsactie. Volgens defensie minster Hillen ging het om een consulaire evacuatie-actie waarvan de hoofdverantwoordelijkheid bij Buitenlandse Zaken lag, maar minister Rosenthal die daar de scepter zwaait, wil daar natuurlijk niets van weten. Het is een fuck-up van Defensie. Maar, hoewel ze er eigenlijk allebei niks aan konden doen bekenden de twee heren wel spijt tijdens het bijna 8 uur durende kamerdebat. En, gaven ze toe, ze hebben weer veel geleerd. Goh, wat hebben deze heren gezwijnd dat de aardbeving van Japan er tussendoor kwam.
Ah, daar zijn Helen en Zarabe. Gegeten, geplast. Op naar het volgende makelaarsrondje!
