“En u wilt?” De wuft gekapte vrouw achter de balie kijkt Manon ongeïnteresseerd aan. “Ik kom voor de vergadering van de kunstcommissie.” Manon schudt haar natte haar. Er vallen druppels op de balie. “Oeps, sorry, dat akelige weer ook! Mijn auto staat hier vlakbij en toch ben ik doornat.”
“Bent u een kunstenaar of een commissielid?” De vrouw kijkt misprijzend naar haar natte balie.
“Ik ben de voorzitter van de commissie.” Probeert Manon de vrouw te imponeren, maar het lijkt niet veel indruk te maken. De strakke wijsvinger met de roze gelakte nagel glijdt over een velletje papier. “Tweede verdieping, kamer zeventien.”
“Dank u wel.” Manon veegt nog snel even met haar mouw over de balie maar het lijkt er alleen maar natter op te worden. Ze loopt door de gang naar de liften en snuift de typische ambtenarenlucht op die zich diep in de wanden en de vloeren van het gebouw genesteld heeft. Twee mannen in muisgrijze pakken nemen tegelijk met haar de lift, de een heeft net zulk nat haar als zijzelf. Ze knikken onderzoekend maar beleefd naar haar.
“Wat ben je nat, Joop.”
“Ik kom net van de Maasvlakte.” Joop strijkt over zijn natte haar. “Heb je het niet gehoord? Er is een bultrug aangespoeld.”
“Een bultrug? Dat is bijzonder!”
“De eerste in Nederland.” Joop knikt enthousiast. “Het schijnt dat hij al een week dood op de Noordzee heeft gedreven. Ze dachten dat het een dwergvinvis was, maar het bleek dus een bultrug te zijn. Groot, joh, en lelijk! Hij was helemaal bedekt met wratten, bulten en mosselen.”
“Was hij ziek?”
“Dat dacht ik eerst ook, maar zo schijnen ze er altijd uit te zien.”
“Wat gaan ze er mee doen?”
“Naturalis wil hem graag hebben.” Op dat moment gaat de liftdeur open. Ze zijn op de tweede verdieping. Manon aarzelt even om nog verder mee omhoog te gaan om nog meer over de bultrug te weten te komen, maar de heren kijken haar afwachtend aan. “Tweede verdieping.” Joop wijst naar het verlichte cijfer boven de deur.
“Oh, dank u wel.” Manon stapt met een kort knikje uit de lift. Kamer zeventien is nog compleet verlaten. Ze kijkt op haar horloge: twaalf uur. Een licht paniekgevoel overvalt haar, ze zal zich toch niet vergist hebben? Aarzelend loopt ze naar een mollige vrouw met donker, kort haar die achter de bar in de kantine bekers, bordjes en pakken melk aan het klaar zetten is voor de lunch.
“De kunstcommissie?” De vrouw heeft een vriendelijk, moederlijk gezicht. “Dat is toch met mevrouw Verhagen?”
“Ja.”
“Ik bel haar wel even.” De vrouw draait een nummer.
“...”
“Anneke? Met Ida. Er staat hier een mevrouw voor je.”
“...”
“Ja, voor de vergadering.”
“...”
“Nee, joh, ik geef haar wel een kopje koffie.” Ze legt de telefoon neer. “Ze komt er zo aan.” Zegt ze tegen Manon.
“Een baby?” Manon kijkt verlekkerd naar twee beschuiten met roze muisjes die op de balie liggen.
“Ja, een collegaatje. Een wolk van een dochter.” Ida begint te glimmen en lacht een onregelmatig, gelig gebit bloot. “Neemt u maar, ze zijn over. Kopje koffie erbij? Gaat u maar lekker zitten, ik breng het zo.”
Manon pakt een beschuit en gaat aan een van de tafeltjes in de ongezellige kantine zitten. Er staat een schaaltje op tafel met glanzende kastanjes. De bovenste lijkt zich los te willen persen uit zijn schil en Manon beweegt haar vinger even over de scherpe stekeltjes en schrikt toch een beetje als ze een prikje voelt. Ze kijkt naar het druppeltje bloed op haar vinger en veegt het af aan het tijdschrift dat naast haar op tafel ligt. Arnold Schwarzenegger nieuwe gouverneur van Californië staat er op de cover.
“Leuk voor hem, hè.” Ida zet een kop koffie naast haar neer en wijst op de gladde kop van Schwarzenegger op de cover. Op zijn hoekige kaak zit een bruinige bloedveeg van Manon’s vinger. “Leuk voor hem, hè?”
“Ik weet het niet.” Manon is sceptisch. “Ik moet nog zien of hij het kan.”
“Ik zou niet weten waarom niet. Als iemand het kan is hij het wel.”
“Het is een filmster. Hij heeft totaal geen politieke ervaring.
“Dat zegt toch niks? Reagan was ook een filmster en toevallig ook een hele goede president.”
“Daar zijn de meningen over verdeeld.” Mompelt Manon. “Hebt u er dan helemaal geen problemen mee dat hij een billenknijper is?”
“Ach, dat wordt allemaal zo overdreven.” Ida lacht met haar gele tanden Manon’s bezwaren weg. “En dat is allemaal ook zo lang geleden.”
“Dat maakt het toch niet minder erg? Hij misbruikte wel zijn macht toen hij vond dat hij zich, als een van de hoogst betaalde acteurs, wel kon vergrijpen aan de meisjes op de set.”
“Hij was jong,” zegt Ida vergoelijkend, “en hij heeft daar nu toch zijn excuses voor aangeboden? Bovendien, die vrouwen hebben nooit eerder een aanklacht ingediend en komen daar nu pas mee. Nee, volgens mij is het gewoon een lastercampagne geweest van de Democraten. Net zoals dat ze zeiden dat zijn vader een nazi was, maar dat is ook nooit bewezen. Maar gelukkig hebben de Amerikanen zich daar niet door uit veld laten slaan. Zegt u nou zelf,” ze buigt zich vertrouwelijk voorover en geeft Manon uitzicht op een indrukwekkend decolleté, “Arnold is toch een hele mooie man voor zijn 56 jaar en het is toch verschrikkelijk knap dat hij het zo ver geschopt heeft.”
“Dat ontken ik ook niet.” Manon neemt een slokje koffie. Die blijkt lauw te zijn.
“Van boerenjongetje in Oostenrijk tot gouverneur in Californië. En dan tussendoor nog wereldkampioen bodybuilden en topacteur. Daar kun je toch alleen maar bewondering voor hebben? Zoals hij zelf zegt: je kunt alles bereiken als je het maar wilt. Ik heb trouwens nog een naaktfoto van hem uit de Cosmopolitan. Dat is een tijd geleden, hoor, toen was hij nog niet zo beroemd.” Ze giechelt. “Een naaktfoto van de gouverneur van Californië.”
“En die hangt nu boven uw bed.” Manon’s goede humeur daalt geleidelijk als ze merkt dat de schaars met muizen bedekte beschuit slap is. Ze slaat het tijdschrift open ten teken dat wat haar betreft het gesprek afgelopen is. Op pagina 3 prijkt een grote foto van Mabel Wisse Smith.
“Het is toch wat met die Johan Friso.” Ida trekt een stoel bij en steekt een sigaret op.“Hoe vindt u het nou dat die jongen zomaar de troon opgeeft voor die meid?”
“Heel verstandig.” Manon schuift haar stoel een eindje bij de vrouw vandaan. “Er was toch maar een hele kleine kans dat hij er op zou komen te zitten nu er een nieuwe troonopvolger in de buik van Maxima zit. En met elke nieuwe baby wordt die kleiner.”
“Maar waarom kiest hij voor zoiets? Zo’n jongen moet toch volop keus hebben?” Ida’s vinger priemt in het gezicht van Mabel. “Ze heeft gewoon zitten liegen want ze heeft nou toegegeven dat haar relatie met die Bruinsma toch meer dan oppervlakkig was.”
“Maar ze blijft ontkennen dat er sprake was van een liefdesrelatie.” Werpt Manon tegen.
“Ik ben benieuwd wat het dan wel was.” Ida wendt haar hoofd opzij en blaast een wolkje rook uit. “Wat denkt u? Zou Friso nou wel of niet geweten hebben van die affaire? Ze zegt dat ze het hem in 2000 al verteld heeft.”
“Dat zal dan wel.” Zegt Manon onverschillig.
“Dan hebben ze allebei lopen te liegen. Dat is helemaal schandalig!”
“Dan is het maar goed dat hij geen troonopvolger meer kan worden, hij zou niet meer geloofwaardig zijn en het vertrouwen tussen hen en de regering is nu natuurlijk ernstig geschaad.”
“Balkenende heeft het toch wel goed aangepakt. Ik vond het wel zielig, hij zat er zo mee in zijn maag.”
“Logisch, want die draagt de ministeriële verantwoordelijkheid voor het Koninklijk huis. Die behoort alles te weten wat staatsrechtelijke of politieke gevolgen kan hebben. Anders kan hij die verantwoordelijkheid nooit dragen.”
“Dat is waar.” Ida kijkt haar verrast aan. “Ik herinner me dat toen met prinses Irene ook zoiets speelde dertig jaar geleden. Toen was het Vondeling die zich in allerlei bochten moest wringen. Daarna was ze ook geen lid meer van het Koninklijk huis. Nou ja, het scheelt ons in ieder geval weer geld. Weer een paar monden minder te voeden.”