Kiekje
 
 
 
afbeelding afbeelding
«  Aflevering 77: Over geruïneerde steden en trillende kerkvorsten  »
 
Manon en Felix zijn weer enigszins op de been en zitten bij Albert en Carla aan het kerstdiner. Ze zijn ’s middags op babybezoek geweest bij Joost, de kersverse zoon van Evelyn en Matthijs. Ze praten over de kersttoespraak van de paus en de koningin. Kim belt of ze willen webcammen. Carla is verrukt over deze nieuwe mogelijkheid om haar (...)

Ik weet het niet, hoor.” Carla kijkt onzeker naar het bordje dat voor haar op tafel staat. “Het is helemaal niet zo gegaan als in het recept stond.”
“Het zal wel weer helemaal mislukt zijn.” Albert knipoogt naar Manon en legt even zijn hand op die van zijn vrouw.
Felix neemt een hapje van het geitenkaastimbaaltje. “Je hebt jezelf weer overtroffen.”
“Dank je wel.” Carla kijkt hem dankbaar aan en neemt zelf ook een hapje. “Het is inderdaad niet vies.”
“Niet vies? Het is zalig.” Manon buigt zich naar haar moeder en geeft haar een knuffel.
“Kind, wat ben je warm.” Carla legt een koele hand op het voorhoofd van haar dochter. “Volgens mij heb je nog koorts.”
“Morgen kunnen we weer naar bed. Ik had dit,” Manon wijst op haar timbaaltje, “niet willen missen.”
“Als jullie Joost maar niet hebben aangestoken.” Zegt Albert bezorgd. “Wat vonden jullie van hem?”
“Mooi zijn baby’s niet, in het begin.” bromt Felix.
“Maar wel lief.” zegt Manon.
“Ze zijn bijna allemaal rimpelig en pukkelig.” Gaat Felix onverstoorbaar verder. “En ze hebben van die rare hoofdjes. Eigenlijk moet je ze pas na een maand gaan bekijken, dan krijgen ze een beetje vorm.”
“Nee, juist als ze heel vers zijn,” werpt Manon tegen, “dan zijn ze nog zo zacht.”
“Ik ben er toch erg blij mee, hoor.” Carla schept wat spruitjes op haar bord. “En wat zien Eef en Matthijs er gelukkig uit, hè? Je ziet zo dat hij in een veilig, liefdevol nestje gaat opgroeien.”
“Ja, die gaat het goed krijgen.” Manon buigt zich voorover en glimlacht naar zichzelf in de kerstbal die voor haar op tafel ligt. Haar neus is gigantisch en rond haar vervormde gezicht ligt als een aureool de door kaarsen verlichte woonkamer.
“Wat vind je van de boom?” Albert knikt naar het raam.
“Schitterend.” Manon kijkt naar de in lampjes gehulde appelboom in de achtertuin. “Het pronkstuk van de tuin.”
“Zo is dat.” Albert neemt tevreden een hapje van zijn timbaaltje. “Vrede op aarde en in de mensen een welbehagen.”
“Wat vonden jullie van de kersttoespraak van de koningin?” Vraagt Manon.
“Ik vond het goed dat ze duidelijk liet merken achter het voorgenomen huwelijk van Friso en Mabel te staan.” Carla neemt een slokje wijn. “Goed dat ze ook een sneer gaf naar de media. Al die persiflages over haar en haar familie zijn toch niet leuk.”
“Ach, dat hoort er nou eenmaal bij.” Zegt Manon. “We wonen gelukkig in een land waar je je meningen vrij kunt ventileren.”
“Maar het is, zoals Beatrix zegt, geen vrijbrief om te kwetsen en om schaamteloos over mensen te oordelen.”
“The price you pay for money.” Zegt Felix.
“Dat ben ik niet met je eens, Felix.” Carla wendt zich tot haar schoonzoon. “ Natuurlijk is vrijheid van meningsuiting belangrijk, maar niet al die vuilspuiterij. Dat is toch niet leuk, daar heeft niemand iets aan. En Mabel lijkt me trouwens een heel aardige en intelligente vrouw. Ik kan me niet voorstellen dat dìe contacten in de onderwereld heeft gehad. Het zijn vast allemaal leugens van de pers.”
“Waar rook is, is vuur.” Mompelt Felix.
Manon geeft hem een schop. “De Paus was trouwens ook weer op dreef.” Schakelt ze op een ander onderwerp over. “Die man blijft het toch ook maar doen, maar hij heeft wel bijzonder weinig te vertellen. De plaag van het terrorisme en oorlogen... Dat weten we nu wel.”
“En dan die kerstwens in tweeënzestig talen... dat duurde maar en dat duurde maar.” Felix zucht. “Wie zit daar nou op te wachten?”
“Maar hij doet het toch maar.” Zegt Albert. “Ondanks die Parkinson.”
“Ik dacht even dat hij van het balkon af zou trillen dit keer.” Zegt Manon. “Het leek wel een zombie, hij heeft totaal geen mimiek meer in zijn gezicht.”
“Dat komt volgens mij door die ziekte.” Zegt Carla. “Prins Claus had toch ook zo’n uitgeblust gezicht?”
“Daar had je altijd een beetje het gevoel dat er nieuwe batterijen in moesten.” Beaamt Felix.
De telefoon gaat. Carla kijkt op haar horloge. “Dat is Kim. Kunnen we nou met dat webding, Felix?”

“Oh, wat leuk. Kijk daar heb je Gaby.” Carla klapt in haar handen en zwaait naar haar kleindochter die te zien is in een klein windowtje op de laptop. Gaby’s donkere ogen lachen en ze zwaait terug. “Hoe kan ik met haar praten?”
“Dat is nog een klein probleempje.” Felix rommelt wat aan de snoeren. “Ik heb een firewall op het netwerk gezet en dat geeft problemen met het geluid bij msn.”
“Wat is een firewall?” Wil Carla weten.
“Een beveiliging tegen indringers.” Manon pakt de telefoon. “Laten we Kim maar even bellen, dat kost ook niks meer tegenwoordig.”
“Met Kim” Ze zien in het windowtje dat Kim de telefoon opneemt achter Gaby.
“Met Manon, ik zet je op de speaker.”
“Kim!” Carla’s stem klinkt ontroerd. “Wat leuk om jullie zo te zien zitten!”
“Hallo allemaal.” Schettert Kim door de speaker. “Nogmaals vrolijk kerstfeest.”
“Hoe ging je kerstspel, Gaby?”
“Hoe was je kerstspel, Gaby?” Horen ze Kim echoën.
Gaby pakt de hoorn en slaat haar ogen ten hemel. “Ik doe echt noooooit meer mee, Oma.”
“Het ging best goed, hoor.” Kim pakt de hoorn weer terug. “Maar Gaby wordt nu een beetje te groot voor dit soort dingen. Het is dat niemand anders wilde van de groten.”
“Ik moest van jou.” Horen ze Gaby verontwaardigd tegen Kim zeggen.
“Ja, ja. Misschien kan Jim het volgend jaar wel doen.” Kim giechelt.
“Voor jou was het zeker een gewone dag?” Vraagt Carla.
“Ja, Tweede Kerstdag hebben we hier niet. Maar ik heb maar tot 12 uur gewerkt. Ik was de enige en het was niet druk. Kon ik rustig bijkomen van het kerstdiner.”
“Hoe is dat gegaan?” Manon ziet dat Gaby opstaat en zwaait. Ze zwaait terug.
“Oh, het viel eigenlijk wel mee, het was best gezellig.” Kim grijnst in het windowtje. Zelfs met de lage resolutie ziet Manon de fijne lachrimpeltjes rond haar lichtgroene ogen. “Ik had me natuurlijk vreselijk uitgesloofd met die gevulde eend. Maar ik heb een goede beurt gemaakt bij mijn schoonvader, die zat toch te smullen.”
“Wij hebben een vegetarisch kerstdiner.” Albert prikt een spruit aan zijn vork en houdt hem omhoog.
“Kon ik je maar een stukje eend brengen, papa, je had hem ook heerlijk gevonden.”
“Gisteren heeft hij haas gehad.” Zegt Carla. “Hij heeft niets te klagen.”
“Wat een toestand toch weer met die aardbeving in Iran, he?” Kim’s rode mond trekt in mineur. “Die arme mensen.”
“In Bam. Ja, die hebben geen vrolijke kerst, tienduizenden doden volgens de laatste berichten. En er zijn iets van honderdduizend mensen dakloos. Die zijn alles kwijt en moeten nu de kerst doorbrengen in tentjes.”
“In Iran vieren ze gelukkig geen kerst.” Zegt Felix. “En zaten ze allemaal maar in tenten. Ze hebben er lang niet genoeg om al die mensen in onder te brengen en het schijnt er al behoorlijk koud te zijn.”
“In Californië is het anders ook goed mis, hè?” Roept Albert.
“Met die modderstromen.” Kim knikt. “Maar daar zijn, geloof ik, maar twee doden gevallen. Er worden nog wel wat mensen vermist. Het is triestig dat die modderstroom precies een kinderkamp trof. Vooral nu in de vakantie.”
“Eerst die bosbranden, en nu dit weer.” Zegt Manon. “Ze hebben hebben wel pech daar.”
“Die modderstromen worden waarschijnlijk juist veroorzaakt doordat die bosbranden hebben plaats gevonden. Daardoor was er bijna geen begroeiing meer.”
“Gelukkig hebben ze nu Schwarzenegger.” Zegt Felix “Op zijn brede schouders is het goed uithuilen.”
“Als vrouw moet je dat ook niet willen.” Zegt Manon. “Voor je het weet zit hij in je broek.”
“Manon!” Carla kijkt haar dochter bestraffend aan.
“Ik vraag me af hoe lang hij nog gouverneur blijft.” Kim rimpelt haar neus. “Hij doet het heel slecht. Inmiddels heeft hij bijna al zijn verkiezingsbeloftes gebroken. Nou kon hij in feite niet anders, want hij zit met een tekort van iets van 14 miljard dollar.”
“Hoe denkt hij dat te gaan oplossen?”
“Hij zal flink moeten bezuinigen en ik denk dat de belastingen ook wel omhoog zullen moeten, maar dat zal hem niet in dank worden afgenomen, want hij heeft tijdens zijn campagne beloofd dat ze juist verlaagd zouden worden.”
“Normaal gesproken lossen de regisseur en de producent dat soort problemen wel voor hem op.” Lacht Felix. “Nou moet hij het zelf opknappen. En er is ook geen stand-in die voor hem door de modder waadt.”

PS 5-3-2009 De grond boven het diepgelegen centrum van de aardbeving die het Iraanse Bam in 2003 verwoestte, is in de jaren daarna langzaam maar zeker ingezakt. Dat blijkt uit radarmetingen met behulp van een satelliet die de ruimtevaartorganisatie ESA heeft gedaan in een periode van 3,5 jaar na de aardbeving.

Gepubliceerd: 25-12-05. Vond plaats op: 25-12-03. Tags:  aardbeving ; christendom ; koninklijk huis ; modderstroom ; politiek buitenland ; satire ; Verenigde Staten ; vrijheid van meningsuiting ;