“Van kristal?” Manon kijkt verbaasd van de foto in haar hand naar Kim.
“Nou ja... Ik denk dat het wel kristal is.” Krabbelt Kim terug. “Dat zal toch wel? Ik had een omzet van meer dan 1,2 miljoen dollar.”
“Zo.” Manon knikt geïmponeerd.
“Het was toch zo vettig, Non.” Kim trekt ongeduldig de volgende foto uit het stapeltje waarop een groot, wit gebouw met een door palmbomen omgeven zwembad te zien is. “Hier, dat was het hotel. Een Sheraton resort in North Miami Beach. Schitterend! Geheel verzorgd met coupons voor ontbijt en diner. Richard en de kinderen hebben ook genoten.”
“Mochten die ook mee?”
“Natuurlijk! Als we het doen, doen we het goed.” Kim trekt haar gezicht in een professionele plooi. “In Amerika wordt hard werken beloond. Samen met zevenenvijftig andere reisagenten behoor ik nu tot het neusje van de zalm van de reiswereld.”
“Dat we dat nog mogen meemaken.” Zegt Manon droog, maar ze geeft Kim een schouderklopje.
“Het hoogtepunt was natuurlijk het galadiner.” Kim pakt de volgende foto, waarop ze gekleed in een zwart cocktailjurkje naast een besnorde man staat. “We werden om de beurt naar voren geroepen en kregen allemaal een hand van de directeur. Achter je verscheen op een scherm je naam, de vestiging waar je werkt en hoeveel je omzet is geweest. Met applaus natuurlijk.”
“Wat Amerikaans.” Manon kreunt.
“Ja, maar wel leuk. Dat was de laatste.” Kim grist het stapeltje foto’s uit Manon’s handen en stopt ze in haar tas. “Nou gaan we even genieten van de mooie herfsttinten. Morgen zit ik weer tussen al die tropische schreeuwerige kleuren in de hitte.”
“Arme jij.” Zegt Manon cynisch. Ze kijkt om zich heen. Het is inderdaad nog uitzonderlijk mooi. Normaal gesproken zijn om deze tijd van het jaar de bomen veel kaler. Haar blik wordt getrokken door een vrouw die iets verderop druk gebarend loopt te telefoneren. “Kijk!” Ze trekt aan Kim’s mouw. “Volgens mij ga je ook nog kennis maken met mijn Oekraïense vriendin.”
“Daar heb je wel eens over geschreven.” Kim volgt Manon’s blik. “Heet die niet Alia
of zo?”
“Aleona.” Manon staat op en zwaait. Aleona blijft even stil staan en zwaait dan terug. Dan richt ze zich weer op haar telefoongesprek terwijl ze langzaam naar Manon en Kim toeloopt.
“Ze is altijd druk.” Zegt Manon verontschuldigend. “En nu helemaal. Ze heeft die geheime CIA-vluchten op haar bordje gekregen.”
“Geheime CIA-vluchten?” Kim kijkt haar zusje vragend aan.
“Daar heb je toch wel van gehoord?” Manon gaat weer zitten. “Er zijn de afgelopen jaren mysterieuze tussenlandingen geweest van CIA-vliegtuigen op Europese vliegvelden.”
“Ik weet er niets van.” Bekent Kim. “Daar hoor je bij ons niks over. Maar wat is daar voor ergs aan?”
“Ze vermoeden dat daar terreurverdachten mee zijn vervoerd naar geheime gevangenissen.”
“Goh.”
“Dit is degene die je daar alles over kan vertellen, hè, Aleona?” Zegt Manon tegen de vrouw met het kaarskleurige gezicht die nu naast hen staat.
Aleona heft haar hand ten teken dat haar gesprek nog niet is afgelopen en Manon houdt bedremmeld haar mond. “Drie versies.” Zegt Aleona, met haar rauwe accent. “We moeten alles doen wat binnen onze mogelijkheden ligt.”
“...”
“Ja, naar Schwarzenegger. “Als je dat zou willen doen ben je een engel. Bel me even als je een reactie hebt gekregen dan kan ik het Suna direct laten weten.”
“...”
“Dank je. Tot horens.” Aleona controleert of de verbinding daadwerkelijk is verbroken. Ze kijkt bezorgd. “Tookie Williams.” Legt ze uit. “We proberen alles om Schwarzenegger ervan te overtuigen dat hij hem gratie moet verlenen.”
“Dat gaat nooit lukken.” Voorspelt Kim.
Aleona kijkt haar verstoord aan en kijkt vervolgens vragend naar Manon.
“Dit is Kim, mijn zus uit de States.” Manon maakt een plichtmatig gebaar van haar zus naar Aleona. “En dit is nou Aleona, Kim.”
“En waarom denk jij dat het nooit gaat lukken?” Aleona gaat naast Kim op het bankje zitten en streelt het kopje van Bobbe, die zich direct op haar schoot nestelt.
“Hij heeft twee eerdere gratieverzoeken ook afgewezen. Dus waarom zou hij nu wel zwichten?” Kim haalt haar schouders op.
“Omdat het onmenselijk is.” Zegt Aleona enigszins kribbig.
“Dat zijn alle executies. Maar daar hebben we het nu niet over. Ik denk alleen maar dat Schwarzenegger niet zal ingaan op het gratieverzoek. Wat heeft hij er nou bij te winnen?”
“Het zou hem misschien een beetje meer mens maken, in plaats van politiek dier.” Denkt Aleona. “Goed voor zijn image.”
“Dat heeft Arnie niet nodig.” Kim lacht schamper. “En als ik de Amerikanen een beetje ken, zou het zelfs nog tegen hem kunnen werken ook. Vergeet niet dat Tookie door de meeste Amerikanen gezien wordt als een gewetenloze moordenaar. Hij heeft wel vier mensen omgebracht.”
“Daar wordt hij van verdacht.” Verbetert Aleona haar. “Hij ontkent dat hij de moorden heeft gepleegd.”
“En hij heeft spijt.” Mengt Manon zich in het gesprek. “Hij heeft publiekelijk zijn excuses aangeboden voor zijn bende-activiteiten. En volgens de christelijke leer moet je iemand dan vergeven. Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.”
“De Evangelische Christenen bij ons beroepen zich juist op de bijbel om hem naar de hel te sturen.” Werpt Kim tegen. “Indien gij zondigt zult gij bestraft worden.”
“Straf is niet erg.” Zegt Aleona. “Maar om iemand nou bewust van het leven te beroven... Daarmee ben je eigenlijk moreel gelijk aan de moordenaar. En je gaat op de troon van God zitten. Ik dacht dat het Zijn taak was om in het Hiernamaals te bepalen wie waar terecht kwam. Sorry, hoor, maar het wil er bij mij niet in dat euthanasie en abortus onbespreekbaar zijn, maar dat de mensen totaal geen probleem hebben met fusilleren, elektrocutie, ophanging, en vergassing.”
“Ze beroepen zich erop dat levenslang opsluiten erger is.”
“Ach, hoe hypocriet.” Aleona maakt een afwerend gebaar met haar hand. “Straf is om van te leren. En van de doodstraf leer je niks. Ik vind Tookie Williams juist een heel goed voorbeeld van iemand die geleerd heeft van zijn daden. Hij wil nu helpen om jongeren op het rechte pad te houden. Hij schrijft kinderboeken, spreekt schoolklassen toe en er is een film over zijn leven gemaakt die jongeren zeer zal aanspreken.”
“Die heb ik gezien!” Manon steekt haar vinger op. “Attemption of zo.”
Aleona glimlacht: “Redemption, die heeft veel mensen aan het denken gezet, maar waarschijnlijk niet genoeg. Afijn, dinsdag zullen we het weten.” Dan kijkt ze Kim serieus aan. “Wist jij dat je in een land woont waar vijfenzestig procent van de mensen voor de doodstraf is?”
“Zoveel?” Manon schrikt.
“Achtendertig Staten hebben de doodstraf.” Kim knikt gelaten. “Florida ook. Het is om je dood te schamen dat een geciviliseerd land dit soort dingen doet. Dat is een van de redenen dat ik voor Jim en Gaby het Nederlanderschap heb aangevraagd.”
“Heel verstandig.” Aleona kriebelt Bobbe tussen de oren. “Want jullie staan in een fraai lijstje: Iran, Saoedie-Arabië, Singapore, Japan, Sri Lanka, Vietnam...”
“Zelfs Oekraïne heeft geen doodstraf meer.” Zegt Manon. “Maar daar wordt nog wel een beetje gemarteld, geloof ik.”
“Waar niet?” Zegt Aleona droog. Haar blik glijdt over het donkere, zompige grasveld. “Vorige week vond de duizendste executie plaats.”
“Duizend? Dat valt me nog mee.” Merkt Manon op.
“Ho, ho!” Aleona steekt haar hand op. “Dat is alleen maar sinds de doodstraf in 1976 opnieuw is ingevoerd. Die heeft tien jaar in de ijskast gelegen vanwege de zaak Furman. . Sinds begin 1600 zijn het er minstens vijftienduizend.”
“Kijk, dat klopt meer voor mijn gevoel.”
“In ieder geval was het geen reden voor een feestje. Het was een zwarte dag. Toen hebben we Kenneth Lee Boyd aan onze herdenkingsmuur toegevoegd. Hij hangt nu naast Frances Newton , de eerste zwarte vrouw die sinds het einde van de Amerikaanse burgeroorlog geëxecuteerd is. Dat was in september.”
“Hebben jullie zo’n herdenkingsmuur bij jouw kantoor?” Manon kijkt haar ongelovig aan.
“Nee, zeg.” Aleona vertrekt haar gezicht. “Dat kan niet. Wij hebben dossiers. De muur is bij Amnesty. Daar is Suna heel actief en ik help haar af en toe. Dat kan natuurlijk niet te officieel in verband met mijn functie in Brussel. Maar ik ben van mening dat we voor elke terdoodveroordeelde moeten vechten tot het bittere eind.” Ze kijkt Manon aan. “Over Suna gesproken... Die is bezig met de organisatie van een tentoonstelling over mensenrechten. Ik moest natuurlijk gelijk aan jou denken.”
“Aan mij?” Manon kijkt haar verbaasd aan.
“Jeetje, Manon. Je kijkt alsof je water ziet branden. Jij maakt toch ook kunst?”
“Nou... ik maak foto’s.”
“Is dat geen kunst dan?”
“Ze heeft gelijk, Manon.” Kim geeft haar zus een por. “Niet zo bescheiden, dat ben ik toch ook niet?”
“Als je volgende week nou eens gezellig thee komt drinken en een mapje met werk meeneemt. Dan is Suna er ook. Kom je dan ook mee, Kim?”
“Helaas,” Kim schudt spijtig haar hoofd, “ik zit dan al weer hoog en droog in mijn mensenrechtenschendende land.”

PS Stan Tookie Williams is op 13 december 2005 geëxecuteerd. Schwarzenegger zag geen reden om op zijn gratieverzoek in te gaan.